Αυτή είναι η ιστορία σε φωτογραφίες από ένα από τα πιο πικρά ταξίδια στη ζωή. Η γυναίκα του φωτογράφου διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ο σύζυγός της ήθελε να απεικονίσει μέσα από τις φωτογραφίες του το «ταξίδι» λόγω αυτής της ασθένειας.
Ο φωτογράφος λέει ότι με κάθε πρόκληση προσχώρησαν περισσότερο. Οι λέξεις έχασαν τη σημασία τους. Ένα βράδυ η Τζεν είχε εισαχθεί, ο πόνος της ήταν εκτός ελέγχου. Τράβηξε το χέρι του και με δάκρυα μάτια είπε: Πρέπει να με κοιτάς στα μάτια, αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να χειριστώ αυτόν τον πόνο.
Αυτή είναι η ιστορία του.
«Οι φωτογραφίες μου δείχνουν την καθημερινή ζωή. Εξανθρωπούν το πρόσωπο του καρκίνου, στο πρόσωπο της γυναίκας μου. Δείχνουν την πρόκληση, τη δυσκολία, τον φόβο, τη θλίψη και τη μοναξιά που αντιμετωπίζουμε, που αντιμετώπισε η Τζένιφερ ενώ αγωνιζόταν με αυτήν την ασθένεια. "
"Ο φόβος, το άγχος και οι ανησυχίες ήταν συνεχείς."
«Οι άνθρωποι υποθέτουν ότι η θεραπεία σε κάνει καλύτερο, ότι τα πράγματα γίνονται καλά, ότι η ζωή επιστρέφει στο« φυσιολογικό ». Ωστόσο, δεν υπάρχει κανονικότητα. Οι επιζώντες του καρκίνου πρέπει να καθορίσουν μια νέα αίσθηση κανονικότητας. "
"Ο Τζεν είχε χρόνιο πόνο κατά τη διάρκεια σχεδόν 4 ετών θεραπείας."
"Οι καθημερινές διαμονές στο νοσοκομείο ήταν συχνές."
"Καθ 'όλη τη μάχη μας ήμασταν τυχεροί που είχαμε μια ισχυρή ομάδα υποστήριξης, αλλά δυσκολευόμασταν ακόμη να κάνουμε τους ανθρώπους να κατανοήσουν την καθημερινή μας ζωή και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε".
"Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούσουν αυτές τις πραγματικότητες και μερικές φορές νιώσαμε ότι η υποστήριξή μας εξασθενεί."
"Στα 39, ο Τζεν άρχισε να χρησιμοποιεί έναν περιπατητή και εξαντλήθηκε."
«Ο Τζεν με δίδαξε να αγαπώ, να ακούω, να δίνω, να πιστεύω σε άλλους και στον εαυτό μου. Ποτέ δεν ήμουν τόσο χαρούμενος όσο ήμουν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. "
