Iki crita ing foto salah sawijining perjalanan paling angel ing urip. Garwane fotografer didiagnosis ngalami kanker payudara. Wiwit wektu iku, bojone pengin nggambarake liwat fotone "lelungan" amarga penyakit iki.
Fotografer ujar manawa saben tantangan dheweke melu luwih akeh. Tembung kasebut ilang pentinge. Ing sawijining wengi Jen lagi wae ngakoni, rasa lara ora bisa dikendhaleni. Dheweke nyekel tangane lan kanthi mripate luh ujar: Sampeyan kudu ndeleng mripatku, iku mung cara kanggo ngatasi rasa lara iki.
Iki critane.
«Fotoku nuduhake urip saben dinane. Dheweke dadi humanisasi pasuryan kanker, ing praupane bojoku. Dheweke nuduhake tantangan, kasusahan, wedi, sedhih lan kasepen sing diadhepi Jennifer, nalika lagi nandhang penyakit iki. "
"Wedi, kuatir lan kuwatir mesthi ana."
"Wong nganggep yen perawatan nggawe sampeyan luwih apik, kabeh wis rampung kanthi becik, urip bali dadi 'normal'. Nanging, ora ana normalitas. Sing slamet kanker kudu netepake rasa normal sing anyar. "
"Jen ngalami nyeri nemen sajrone meh 4 taun perawatan."
"Nginep ing rumah sakit asring banget."
"Sajrone perang, kita duwe bathi amarga duwe klompok dhukungan sing kuat, nanging kita isih angel nyoba supaya wong ngerti babagan urip saben dinane lan kangelan sing diadhepi."
"Sedhih, umume wong ora pengin ngrungokake kasunyatan kasebut lan kala-kala kita ngrasakake dhukungan saya sirna."
"Jam 39, Jen wiwit nganggo walker lan kesel banget."
«Jen mulang aku supaya tresna, ngrungokake, menehi, percaya marang wong liya lan aku. Aku ora nate seneng kaya jaman saiki. "
Dadi pisanan komentar