in pretparken, om deel te nemen aan bepaalde spellen, moeten deelnemers een bepaalde minimumleeftijd en lengte hebben. Om deze laatste voorwaarde te beheersen, is er bij de ingang van elk spel meestal een soort deur die de minimale hoogte heeft die vereist is door de veiligheidsvoorschriften. Als het kind moet bukken om te passen, betekent dit dat het kind lang genoeg is en in de attractie kan rijden.
Wanneer het hoofd van het kind de horizontale balk niet bereikt, ze laten hem niet binnen, en meestal wordt het kind boos. Hij probeert keer op keer te passen, maar in plaats van dichterbij lijkt het hem dat de lat steeds hoger wordt. Geen argument werkt, als de bewaker zijn werk doet, wordt het kind niet toegelaten.
Het gebeurt altijd. Een paar maanden later keert hij terug naar het pretpark. Het kind heeft die 2 centimeter gegroeid die ontbraken om zijn hoofd de stang te laten raken. Wat een paar maanden geleden een onoverkomelijk probleem was, is dat nu helemaal niet meer. Wat is er gebeurd?
Tijd!
De tijd is net verstreken.
zoals het kind, De mens groeit naarmate hij vordert.
Vandaag heb je misschien een grens die je verhindert om door te gaan, en morgen met anderen, maar als je aan jezelf denkt vanuit het perspectief van een vlak zonder grenzen en een oneindige groei, moet u op verantwoorde wijze aannemen dat er geen grenzen zijn aan uw potentieel.
Als de wens om doorgaan op het pad van persoonlijke verbetering meer kunnen dan luiheid, zullen we leren dat we zeker onze beperkingen en handicaps hebben, maar we zullen ontdekken dat sommige van deze beperkingen niet noodzakelijkerwijs voor altijd zijn.