Veel mensen zijn bang voor de dood, maar het moet heel triest zijn om 20, 30, 40 of 50 jaar door te brengen met een persoon aan je zijde en word op een dag wakker en ontdek dat hij nooit meer aan je zijde zal zijn. Deze situatie beangstigt veel mensen, meer dan zijn eigen dood.
Wanneer u met overweldigende pijn wordt geconfronteerd, is de enige manier om ermee om te gaan, door vooruit te blijven gaan. Het heeft geen zin om in bed te liggen om dag in dag uit te huilen, je moet doorgaan met het leven.
Ik verlaat u met een getuigenis van een oudere persoon die ons zijn specifieke visie over leert hoe om te gaan met pijn:
«Ok, hier is mijn opmerking. Ik ben al oud. Dit betekent dat Ik heb (tot nu toe) het verlies van veel mensen die ik heb gekend en liefgehad, overleefd. Ik heb mijn beste vrienden, collega's, grootouders, moeders, andere niet zo hechte familieleden, leraren, buren en talloze mensen die ik ken verloren.
Ik heb geen kinderen en ik kan me niet eens voorstellen hoeveel pijn het moet voelen om een kind te verliezen, maar hier Ik laat je mijn twee cent achter.
Ik wou dat ik kon zeggen dat je eraan gewend raakt om mensen te zien sterven. Maar zo is het niet. Niemand kan wennen aan zoiets hartverscheurends als de dood. Elke keer dat iemand van wie ik hou sterft, verschijnt er een gat in mijn hart. Mijn littekens zijn een bewijs van de liefde en relatie die ik met die persoon had. Als het litteken erg diep is, is dat omdat je heel veel van die persoon hield.
Littekens zijn een getuigenis van het leven een getuigenis dat ik diep van iemand kan houden en dat ik zijn verlies kan genezen, kan blijven leven en kan blijven liefhebben ... en het littekenweefsel is sterker dan het oorspronkelijke weefsel.
Wat betreft de straf ... het is zoiets golven. Als een schip vergaat, verdrink je in puin om je heen. Alles wat om je heen zweeft, herinnert je aan de schoonheid dat dat schip was en niet meer bestaat. Het enige dat u kunt doen, is zweven. Je vindt wat puin en houdt het een tijdje vast. Misschien is het iets fysieks, misschien is het een goede herinnering of een foto ... misschien is het een persoon die ook zweeft. Een tijdje kun je alleen maar zweven ... in leven blijven.
In eerste instantie zijn de golven 20 meter hoog en beuken ze genadeloos tegen je aan. Ze komen elke 10 seconden en Ze geven je niet eens de tijd om op adem te komen. Het enige dat u kunt doen, is vasthouden en zweven. Na een tijdje, misschien weken, misschien maanden, merk je dat de golven nog steeds 20 meter lang zijn, maar ze komen steeds meer uit elkaar. Ze blijven nog steeds tegen je botsen, maar je kunt blijven ademen.
Je weet nooit wat de pijn veroorzaakt. Het kan een lied zijn, een foto, een kruispunt op straat, de geur van een kopje koffie. Het kan van alles zijn ... en de golf botst tegen je aan. Maar temidden van de golven is er leven.
Op een gegeven moment zul je ontdekken dat de golven maar 10 of 5 meter hoog zijn en hoewel ze blijven komen, doen ze dat steeds meer uit elkaar. Je kunt ze zien aankomen. Een jubileum, een verjaardag of een kerstfeest. Je kunt ze zien aankomen en je bereidt je erop voor. Als ze je te pakken krijgen, weet je dat je aan de andere kant uitkomt. De golven houden niet op met komen en op de een of andere manier wil je niet dat ze ooit stoppen. U weet echter dat u hun aanval zult overleven.
Er zullen andere golven komen en je zult weer overleven. Als je geluk hebt, je zult veel littekens hebben die het product zijn van veel liefdes ... en veel scheepswrakken. "