Moeten we degenen van wie we houden, laten weten dat als ze in een fantasiewereld leven, de realiteit anders is, ook al is het wreder of pijnlijker?
Ik denk het.
Als arts kan ik getuigen van het belang van 2 aspecten die kennelijk ver van de behandeling verwijderd zijn, maar die de prognose en de uitkomst van hun ziekte aanzienlijk beïnvloeden in de evolutie van een patiënt.
Ik bedoel het besef van ziek zijn en het verlangen om genezen te worden.
De patiënt die vooruit wil komen, heeft daarvoor veel meer mogelijkheden dan degene die zich alleen bewust blijft van de gevolgen van die ziekte en wordt daarom aan het lot overgelaten dat het succes of niet van uw dokter in de pillen en brouwsels die hij voorschrijft.
Een symptoom is een teken dat er iets mis is, een goede boodschapper die ons waarschuwt dat er enig gevaar is om mee om te gaan. Voor wat er is gezegd, een waarschuwing is geen veroordeling of overlijdensbericht; maar wees voorzichtig, het is op zichzelf niet de definitieve oplossing voor het probleem.
Je zult je afvragen waarom ik je dit allemaal vraag… Ik zal het uitleggen:
Laten we dat hatelijke gevoel van innerlijke leegte (dat we bijna allemaal kennen) eens beschouwen als een symptoom, een alarmsignaal, een ondubbelzinnig teken van een ziekte van de geest wat zullen we noemen behoefte aan het spirituele
De kennis van het bestaan ervan en het verlangen om van die rampzalige ervaring af te komen, zou paradoxaal genoeg kunnen zijn de beste hulp om ons ertoe aan te zetten het pad van een hoger niveau te bewandelen dat ons leven omleidt in de richting van die vergeten spiritualiteit.
En dat klinkt heel heilzaam, hoewel het, nogmaals, slechts reclame is, aangezien de sensatie op zich al het kan de ziekte niet genezen.