Voor veel religies is het lichaam niet alleen een heilige ruimte, maar ook belichaamt het centrale element van de vereniging van de mens met God. Met andere woorden, het lichaam is een eigenschap van het goddelijke onder onze hoede om voor hem te zorgen en hem zover te krijgen dat hij ons vergezelt toda la vida.
Voor de joodse traditie is dit concept bijvoorbeeld zo fundamenteel, dat het iemands leven bedreigt, of Het lichaam beschadigen is een van de enige drie dingen die een gelovige nooit kan doenZelfs niet met het excuus om zichzelf te behoeden voor een grotere schade aan zijn bestaan of zijn integriteit (de andere twee zijn: God ontkennen en strikt verboden seksuele relaties hebben, bijvoorbeeld tussen broers).
Voor degenen onder ons die het geluk hebben gehad het met eigen ogen te zien: alles wat er over de goddelijkheid van het lichaam is gezegd, is duidelijk wanneer we nadenken over het schitterende werk van Michelangelo in de fresco's die in de Sixtijnse Kapel zijn geschilderd.
Ik schrijf dit en herinner me levendig het majestueuze beeld van God die Adams vingers aanraakte met de toppen van zijn vingers, wat in dat contact het wonder van de schepping symboliseert.
Video van de geschiedenis van de Sixtijnse Kapel:
Mannen en vrouwen van onze tijd schommelen ongestraft tussen het lichaam als een van onze bezittingen beschouwen, alsof het een kledingstuk is (ik draag het, het stoort me, ik pas het aan, ik gebruik het als aas, als een haak of als een claim), en geef hem door olympisch (Ik vergeet het, ik heb het pijn gedaan, ik vernietig het, ik veracht het).
Tekst uit het boek gehaald De weg van spiritualiteit de Jorge Bucay.
Wees de eerste om te reageren