We zijn "gedoemd" om ongelijk te hebben. Leren van de fouten die we niet hebben kunnen vermijden, is de slimste positie om in te nemen.
We zijn allemaal gewaarschuwd van kinds af aan: we mogen geen fouten maken, fouten worden betaald. De meest verstandige verdedigen dat elke keuze een risico inhoudt dat in overweging moet worden genomen, rekening houdend met het feit dat succes degenen zal vergezellen die de minste fouten maken of dit in de minst relevante aspecten doen.
De meest praktische versie van deze levensfilosofie, en meer omvattend met menselijke zwakheden, stelt dat, aangezien we veroordeeld zijn om ongelijk te hebben, de intelligente positie bestaat uit leer van fouten dat we er niet aan hebben kunnen ontkomen.
Ik zou graag willen nadenken over de positieve aspecten van bepaalde kwesties die ooit als fouten werden beschouwd, in het besef dat dankzij hen ons welzijn mogelijk is.
De bioloog Jacques Monod kent 2 eigenschappen toe aan onze cellen: de noodsituatie en teleonomie.
De eerste maakt het mogelijk om zich te vermenigvuldigen, zonder variaties: de structuur herhalen; de seconde maakt het mogelijk dat er fouten ontstaan in dit kopieerproces, waardoor variaties mogelijk zijn die, later opnieuw herhaald door opkomst, de persistentie mogelijk maken van vormen die in staat zijn om aanpassen aan een veranderende wereld.
Het vermogen om fouten te maken.
Volgens de genetische capaciteit was het dit vermogen om "fouten te maken", en het voortduren van de fout, waardoor algen, daarna mossen en insecten, later reptielen en dan vogels konden verschijnen.
Het naast elkaar bestaan van deze levende wezens leidde tot het tijdperk van dinosauriërs, gevolgd door zoogdieren en uiteindelijk de mens.
Als de kopie maar had bestaan, zou de wereld van vandaag worden bevolkt door een oneindig aantal eencellige wezens, gelijk aan de eerste die miljoenen jaren geleden ontstond, of erger: ze zouden allemaal samen en tegelijkertijd in een van de grote geologische crises zijn bezweken.
Elke samenleving heeft de neiging zich voort te planten, zonder variaties, generatie na generatie. Hiervoor creëert het mythen, taboes, tradities, wetten, onderwijssystemen; maar als het niet wil omkomen door onaangepast aan veranderingen, is het ook verplicht om dissidenten en rebellen te genereren; revolutionairen in de interpretatie van de werkelijkheid.
Sommige van deze revolutionairen vallen samen met een crisis en bieden de nodige ideeën om elke sociale fase te overwinnen: de toegang van vrouwen tot onderwijs, democratie of wetenschappelijke vooruitgang zou niet mogelijk zijn geweest zonder die mensen die aandrongen op hun 'fouten' binnenin samenlevingen die hun voorstellen als ketters beschouwden.
Vandaag misschien het loont de moeite om de positieve aspecten die "fouten" kunnen hebben, in overweging te nemen en afwijkende meningen. Enkele ketters waren bijvoorbeeld decennia geleden voorstander van vleesloos eten en natuurlijke geneeskunde. Elke dag een redelijker voorstel.
Het beoefenen van tolerantie bestaat niet alleen uit het excuseren van iets dat wij als verkeerd beschouwen, noch erop aandringen dat het geleerd en gecorrigeerd wordt, maar in het kunnen, alvorens het als zodanig te beoordelen, probeer te begrijpen en overweeg zelfs of de echte fout niet echt een belemmering zal zijn om de dingen te begrijpen.
Fernando Torrijos voor Lichaam en geest.
Om te eindigen laat ik je achter met een motiverende video: