Een van de meest indrukwekkende scènes in het oude Rome was het moment waarop een zegevierende generaal triomfantelijk de stad Caesars binnenkwam.
Om de hoofdstad de meest glorieuze ontvangst te geven, moest aan 2 voorwaarden worden voldaan:
1) Dat de generaal een rechtvaardige oorlog had gewonnen (de bellum justum).
2) Dat er in de confrontatie minstens 5.000 vijanden waren omgekomen.
De troepen die aan de mars zouden deelnemen, waren georganiseerd in de Mars veld, vanwaar ze in een procedurele parade Rome binnenkwamen via de Arc de Triomphe. Nadat ze de Via Sacra hadden gereisd, bereikten ze het Capitool en brachten hulde aan Jupiter. Daar, aan de voeten van Caesar, lieten de zegevierende troepen de mensen de schatten zien die waren meegenomen uit de veroverde landen en de lange rij gevangengenomen gevangenen.
Die dag was Rome vervuld van opwinding en euforie.
De guirlandes en bloemen waren weinig om het zegevierende leger te feliciteren.
De triomfparade was in feite een prijs op zich, aangezien het leger niet elke dag door de stad mocht lopen.
Maar het eerbetoon was gecentreerd in de persoon van de zegevierende generaal, die werd gekroond met laurier en gekleed in een tuniek bezaaid met goud. Hij werd ontvangen alsof hij een god was, in die mate dat zijn populariteit en macht die dag die van de keizer zelf overschaduwden.
Zeker om deze reden, Julius Caesar, misschien bang dat sommige van zijn helden hun machtsruimten zouden willen betwisten, en zodat de generaal niet zou vergeten dat deze situatie van voorbijgaande aard was, beval dat achter de held, en bijna vastgelijmd op zijn rug, hij paradeerde altijd een slaaf die, terwijl hij de kroon van de Capitolijnse Jupiter boven zijn hoofd hief, in het oor van de generaal fluisterde: Respice postte, hominen te esse aandenken (kijk terug en onthoud dat je maar een man bent).