De video die ik je vandaag breng, is behoorlijk schokkend. Ik zag het een paar weken geleden wetende dat ik er verdrietig van zou worden, maar ik denk dat het nodig is dat we onze ogen openen en zien wat er gebeurt in deze, soms oneerlijke wereld.
Bij verschillende gelegenheden heb ik over geluk gesproken en ernaar verwezen als iets dat niet bestaat als we niet de nodige voorwaarden creëren om het te "creëren". Geluk is iets waar we aan moeten werken, constant moeten zijn in wat we doen, en dan zullen we in staat zijn om dat geluk te creëren en te vangen.
Er is echter iets heel elementair, iets waarvan we ons niet bewust zijn. De overgrote meerderheid van ons je hebt al geluk vanaf de eerste dag dat we geboren zijn. We hebben het geluk geboren te zijn in een wereld, onze wereld, waarin we geen gebrek aan voedsel hebben en er mensen om ons heen zijn die voor ons zorgen en van ons houden.
Er zijn mensen die, vanaf het moment dat ze geboren zijn, lijden doormaken dat niets met hen te maken heeft. Ze zijn gezond en dierbaar geboren, maar ze zijn in geboren een onvruchtbaar land, belegerd door oorlogen en vergeten door de rest van de wereld.
Het is het geval bij deze 2 kinderen. Ik hoop dat je je na het bekijken van de video veel geluk voelt en elke dag geeft bedankt dat je geboren bent waar je bent. Misschien ga je na het einde van de video je problemen vanuit een ander perspectief benaderen:
Ik denk dat wat ik moet doen om ervoor te zorgen dat er niet meer zo veel kinderen sterven van de honger, is om alle vrouwen in die landen en de mannen te opereren zodat ze meer kinderen krijgen en de kinderen niet meer zo veel lijden, anders zou ik zie de oplossing niet.
Wat we hebben gezien heeft geen naam ... deze kleintjes zijn het voorbeeld dat er redenen zijn om oorlogen opzij te zetten, en dat het geld van de wereld niet genoeg is, er is LIEFDE voor nodig.
zonder woorden, maar zelfs als we de feiten zien, doet de mensheid niets, ikzelf erbij
Ik ben geschokt en met een bezwaard hart is het erg verdrietig om dit soort realiteiten te zien, en te weten dat we er niet altijd iets aan kunnen doen. Het enige dat ik kan bedenken is om die mensen te helpen die we dichtbij en in nood hebben en die we vaak negeren.