சண்டையை திருப்திகரமாக விரிவாக்குவது எப்படி?

"விரைவில் அல்லது பின்னர், நனவான துக்கத்தைத் தவிர்ப்பவர்கள் பொதுவாக மனச்சோர்வு வடிவத்தில் சரிந்துவிடுவார்கள்." (ஜே. ப l ல்பி)

வாழும்போது, ​​இழப்புகளை அனுபவிப்பது தவிர்க்க முடியாதது, ஏனென்றால் எதுவும் நிரந்தரமானது அல்ல, துக்கம் என்பது ஒரு இழப்பை வாழும்போது உருவாகும் செயல், (அன்புக்குரியவரின் மரணம், உறவின் முறிவு, நாட்டின் மாற்றம் போன்றவை) நோக்கம் இழப்புடன் வாழ்வதற்கான உணர்ச்சி மற்றும் உளவியல் தழுவலை அடைவது, இதன் சொற்பிறப்பியல்: டூவெலம் அல்லது போர் மற்றும் டோலஸ் வலி.

ஒரு இழப்புக்கு திருப்திகரமான தழுவல் அடையப்படும்போது வெற்றிகரமான வருத்தம், மறுபுறம், இந்த செயல்முறை திருப்திகரமாக தீர்க்கப்படாதபோது நோயியல் துக்கம். இவர்களில் பெரும்பாலோருக்கு தொழில்முறை உதவி தேவைப்படுகிறது, ஏனெனில் மோசமாக நிர்வகிக்கப்படும் துக்க செயல்முறை மனச்சோர்வு போன்ற பிரச்சினைகளுக்கு வழிவகுக்கும்.

அன்புக்குரியவரின் மரணத்தை அனுபவிக்கும் போது, ​​துக்கமளிக்கும் செயல்முறையின் காலம் பொதுவாக 1 முதல் 3 ஆண்டுகள் வரை நீடிக்கும் என்றும் பொதுவாக, முதல் ஆண்டு மிகவும் கடினம் என்றும் பல ஆசிரியர்கள் ஒப்புக்கொள்கிறார்கள்.

ஒரு வெற்றிகரமான துக்க செயல்முறை முடிவடைந்தது என்பது அறியப்படுகிறது ஒரு குறிப்பிட்ட சோகத்தை உணர்ந்த போதிலும், அந்த நபர் இல்லாமல் வாழ்வதற்கு ஏற்றவாறு மாற்றியமைக்கப்படுவதோடு, வலியை அனுபவிக்காமல் இறந்த ஒருவரை நினைவில் வைக்கும் வாய்ப்பு.

மனநல மருத்துவர் எலிசபெத் குப்லர் ரோஸ், தனது வருத்தமும் வருத்தமும் என்ற புத்தகத்தில், துக்கத்தின் 5 நிலைகளை விவரிக்கிறார்:

1) மறுப்பு: இது ஒரு பாதுகாப்பு பொறிமுறையாகும், இது அதிக தாக்கத்தை ஏற்படுத்தும் தகவல்களை ஒருங்கிணைக்க முடியாமல் நாம் பயன்படுத்தும் ஒரு தடையைக் கொண்டுள்ளது, எதிர்பாராத செய்திகளால் ஏற்படும் துன்பங்களைக் குறைக்க உதவுகிறது. இது தற்காலிகமாக நிகழ்கிறது, ஒத்திவைப்பதற்கான ஒரு வழியாக, யதார்த்தத்தை எதிர்கொள்ள நம்மை தயார்படுத்துகிறது.

2) கோபம்: இந்த கட்டத்தில், மறுப்பு கோபமாக மாறும், இது பொதுவாக நமக்கு, எங்கள் குடும்பத்திற்கு, எங்கள் நெருங்கிய நண்பர்களுக்கு அல்லது இறந்த நபருக்கு நகர்கிறது, இதுவும் இதில் சில மனக்கசப்பை உருவாக்குகிறது, இவை அனைத்தும் ஒரு பெரிய குற்ற உணர்வை ஏற்படுத்துகின்றன, இது நம்மை நோக்கி அதிக கோபத்தை தூண்டுகிறது.

இந்த கட்டத்தில் பல கேள்விகள் மற்றும் நிந்தைகள் உள்ளன: ஏன் நான்? உலகம் மிகவும் நியாயமற்றது!

துக்கத்தை செயலாக்கும் நபர் இந்த உணர்ச்சிகளை வாழ அனுமதிப்பது முக்கியம், அதை தனிப்பட்ட முறையில் எடுத்துக் கொள்ளாமல், அவர்களின் கோபத்தை வெளிப்படுத்த வேண்டும், ஏனென்றால் அதை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும் இது துக்கப்படுத்தும் செயல்முறையின் அவசியமான பகுதியாகும்.

3) ஒப்பந்தம் அல்லது பேச்சுவார்த்தை: இந்த நிலை பொதுவாக மிகவும் சுருக்கமாக இருக்கும். அதில், துன்பப்படுபவர் ஏதேனும் உயர்ந்த பலத்துடன் (இது கடவுளாக இருக்கலாம்) உடன்படிக்கைகளை அடைய முயற்சிக்கிறார், இறந்த நபர் திரும்பி வரும்படி கேட்க, எந்தவொரு தியாகத்திற்கும் ஈடாக, இழப்பை சமாளிக்க ஒப்பந்தங்களை எட்டவும் முயல்கிறது. இந்த நிலை கடந்த காலத்திற்குச் செல்வதைப் பற்றி கற்பனை செய்வதன் மூலம் வகைப்படுத்தப்படுகிறது, அந்த நபர் உயிருடன் இருந்தபோது, ​​அந்த நபர் இறந்திருக்காவிட்டால் என்ன நடந்திருக்கும் அல்லது இழப்பை எவ்வாறு தவிர்க்க முடியும் என்பது பற்றியும் நிறைய சிந்தனைகள் உள்ளன..

4) மனச்சோர்வு: இந்த கட்டம் அதிக சோகம், ஏக்கம் மற்றும் மனச்சோர்வு ஆகியவற்றால் வகைப்படுத்தப்படுகிறது, அந்த நபர் இனி மறுப்பை தொடர்ந்து வைத்திருக்க முடியாது, மரணம் ஒரு உண்மையான நிகழ்வு என்பதை அவர் உணர்ந்திருக்கிறார். இங்கே, வாழ்க்கையின் அன்றாட நடவடிக்கைகளைத் தொடர்வது மிகவும் கடினம், சில நேரங்களில் அவை சாப்பிடுவதை நிறுத்துகின்றன, தூக்கப் பிரச்சினைகள் தோன்றும், ஆற்றல் இல்லாமை போன்றவை. நபர் இழப்பின் யதார்த்தத்தை ஏற்கத் தயாராகத் தொடங்குகிறார்.

அவரை ஊக்குவிக்க முயற்சிக்காமல், அவர் என்ன உணர்கிறார் என்பதை வெளிப்படுத்துவதன் மூலம், இந்த நிலைக்கு செல்ல நாம் அனுமதிக்க வேண்டும் அவர் சோகமாக இருப்பது இயல்பானது, இருக்கக்கூடாது என்று சொல்வது எதிர் விளைவிக்கும்.

5) ஏற்றுக்கொள்வது: மேற்கூறிய கட்டங்களை கடந்து, இழப்பு கருதப்படுகிறது, அந்த நபர் திரும்பி வரமாட்டார், அந்த தருணத்திலிருந்து நாம் அவர்கள் இல்லாமல் தொடர்ந்து வாழ வேண்டியிருக்கும். மரணம் என்பது வாழ்க்கையின் தவிர்க்க முடியாத பகுதியாகும், இது யாருடைய தவறும் அல்ல என்பது ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகிறது. இந்த கட்டத்தில், சில உணர்ச்சி சோர்வு இருந்தாலும், விஷயங்கள் நன்றாக இருக்கும் என்றும், இறந்த நபர் இல்லாமல் அந்த புதிய யதார்த்தத்தில் நாம் தொடர்ந்து வாழ முடியும் என்றும் நம்பிக்கை வைத்திருப்பது பொதுவாக சாத்தியமாகும். கடந்த காலத்தைத் தொடர்ந்து துரத்துவதற்குப் பதிலாக மக்கள் எதிர்காலத்தில் அதிக கவனம் செலுத்தத் தொடங்குகிறார்கள், இங்குதான் அமைதியும் அமைதியும் இறுதியாக அனுபவிக்க முடியும்.

ஜே. வில்லியம் வேர்டன் தனது "வருத்த சிகிச்சை" என்ற புத்தகத்தில், நான்கு செயல்முறைகள் அல்லது பணிகளைப் பற்றி பேசுகிறார்.

1.- இழப்பின் யதார்த்தத்தை ஏற்றுக்கொள்: ஒரு புதிய யதார்த்தத்தை ஒருங்கிணைக்க கற்றுக்கொள்வது கடினம் என்றாலும், இறந்த நபருடன் மீண்டும் தொடர்பு கொள்ள முடியாது என்ற உண்மையை நாம் எதிர்கொள்ள வேண்டும்மறுப்பு இந்த பணியில் தலையிடலாம், எனவே இழப்பை மறுக்க முயற்சிப்பதற்கு பதிலாக, அது கருதப்பட வேண்டும். முதலில் இழப்பு அறிவாற்றல் மற்றும் பின்னர் உணர்ச்சிபூர்வமாக ஒருங்கிணைக்கப்படுகிறது, இந்த பணிக்காக இறந்த நபரை நினைவில் வைத்துக் கொள்ள பரிந்துரைக்கப்படுகிறது.

2.- இழப்புகளின் உணர்ச்சிகளையும் வலியையும் வேலை செய்யுங்கள்: இந்த கட்டத்தில் இழப்பால் உருவாகும் உணர்ச்சிகளை ஏற்றுக்கொள்வது முக்கியம், அவற்றைத் தவிர்க்க முயற்சிப்பதற்குப் பதிலாக, அவற்றை மறுப்பது அதிக வலியைத் தரும். இந்த உணர்ச்சிகளைச் செயல்படுத்தி வெளிப்படுத்த வேண்டும், வலியை உணர்ந்து கருத வேண்டும்.

3.- இறந்தவர் இல்லாத சூழலுடன் தழுவிக்கொள்ளுங்கள்: இந்த நிலை மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது, இது நம் வாழ்க்கையில் உண்மையை தங்குவதற்கான ஒரு கட்டமாகும், இதில் இறந்த நபர் நம் வாழ்க்கையில் கொண்டிருந்த பாத்திரங்கள் மற்றும் இடங்கள் விளைவுகளை ஏற்படுத்துகின்றன எங்கள் அடையாளத்தில், இது எங்கள் புதிய யதார்த்தத்திற்கு ஏற்ப மீண்டும் கட்டமைக்கப்பட வேண்டும் (இதில் புதிய செயல்பாடுகள், பொறுப்புகள், செயல்கள் மற்றும் பாத்திரங்களை ஏற்றுக்கொள்வது அடங்கும்). இது ஒரு சிக்கலான செயல்முறையாகும், ஏனென்றால் நம் வாழ்க்கை தவிர்க்க முடியாமல் மாறும் என்பதையும், உலகத்தைப் பற்றிய நமது பார்வை கூட வித்தியாசமாக இருக்கும் என்பதையும் நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

4.- இறந்தவரை உணர்வுபூர்வமாக இடமாற்றம் செய்து தொடர்ந்து வாழ்க: இறந்த நபரை நாங்கள் மறக்க மாட்டோம், அது இல்லாமல் வாழ்வது எளிதல்ல, ஆனால் அவர் நம் வாழ்க்கையில் இழப்புக்கு இடமளிக்க வேண்டும், அவரை ஒரு அடையாள இடமாகக் கண்டுபிடித்து, அவரை நம் வாழ்க்கையில் அர்த்தத்தைத் தொடர்ந்து காண உணர்ச்சிபூர்வமாக வைக்க முடியும், இருப்பினும் அது வேறு அர்த்தமாக இருக்கும். இழப்பு ஒரு புதிய கண்ணோட்டத்தை எடுக்கும் மற்றும் மாற்றத்தை தனிப்பட்ட மட்டத்தில் அடைய முடியும்.

இழப்பை அனுபவிக்கும் போது நாம் மீண்டும் அதே நபர்களாக இருக்க மாட்டோம், வெளிப்படையாக நாம் மாறுவோம், முக்கியமான விஷயம் என்னவென்றால், இறந்த நபர் இல்லாமல் நாம் வாழ முடியும் என்பதை அறிந்து கொள்வதும், அமைதியாக இருப்பதற்கான வழிகளைத் தேடுவதும். இன்னும் எங்களை வைத்திருக்கும் மக்களை மதிப்பிடுவதன் மூலம் மகிழ்ச்சியாக இருங்கள். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக நம்மை மதிப்பிடுங்கள்.