Ҳаёт аз 3 лаҳзаи муваққатӣ иборат аст: гузаштаи шумо, ҳозираи шумо ва ояндаи шумо.
Дуруст аст, ки 3-ум вуҷуд надорад ва вуҷуд надорад аммо он вуҷуд хоҳад дошт (дар хотир доред, ки шумо бояд хушбин бошед). Ман тарафдори он шиор нестам, ки имрӯзро ба пуррагӣ зиндагӣ кунам ва дар бораи оянда хавотир нашавам. Ҳаётан муҳим аст, ки бо шиддат ва огоҳии комил лаҳзаи ҳозираи худро, ки худи ҳозир, бо шодӣ, ҷон, бе тарсу ҳарос зиндагӣ кунед, аммо Ояндаи худро каме ба нақша гирифтан зарар надорад: сарфакорӣ одати хубест, масалан. Ин на он аст, ки шумо пайрави ашаддии La Virgen del Puño мешавед, балки 10% даромади худро сарфа кардан одати истисноӣ аст.
Дар мавриди гузашта бошад, мо ҳеҷ коре карда наметавонем, ки онро тағир диҳем. Шумо чӣ кор карда метавонед имрӯзи худро бо шодӣ, ҳавас ва миннатдорӣ зистан то ки баъдтар он қисми гузаштаи хурсандибахш гардад.
Ман, хушбахтона ва умедворам, ки шумо низ доред хотираҳои неки кӯдакӣ.
Ман ба шумо видеоеро мегузорам, ки маро ба он бармегардонад кӯдакии ман дар солҳои 80-ум, ҳамаи он силсилаҳо ва нақшаҳое, ки ман дар кӯдакӣ дидам, марҳилаи дуввуми хушбахттарин дар ҳаёти ман, зеро аввалин ҳанӯз дар пеш нест 😉
Аваллин эзоҳро диҳед