Η επιθετικότητα είναι μια ενέργεια με σκοπό να βλάψει κάποιον, Μπορεί να είναι μέσω φυσικής ή λεκτικής επίθεσης, προσβολών ή απειλών, φαίνεται επίσης να είναι ένας τρόπος διατήρησης της κοινωνικής τάξης μεταξύ πολλών ειδών ζώων.
Υπάρχουν δύο τύποι επίθεση: la ενόργανος και ο εχθρικός, ο πρώτος κατευθύνεται για την επίτευξη ενός στόχου και ο εχθρικός επιδιώκει να βλάψει κάποιον άλλο.
Ο αυτοέλεγχος είναι απαραίτητος για την ικανότητα ρύθμισης της συμπεριφοράς και η ικανότητα αναστολής δράσεων που παρεμποδίζουν έναν στόχο, αρχίζει να σχηματίζεται περίπου δύο χρόνια ζωής Είναι μια δεξιότητα μεγάλης σημασίας για την καθημερινή ζωή και θεμελιώδης στην κοινωνικοποίηση. Η έλλειψη αυτοέλεγχου σχετίζεται με υψηλότερα επίπεδα επιθετικότητας.
Η κληρονομικότητα και το περιβάλλον καθορίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά, προκύπτει από το μείγμα μεταξύ αυτών, έτσι η επιθετική συμπεριφορά έχει γενετικές και περιβαλλοντικές αιτίες:
Βιολογικές βάσεις:
-Το Ηιπόθαλαμος διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην επιθετικότητα, σύμφωνα με πολλές έρευνες, μια διέγερση στην πλευρική της περιοχή μπορεί να προκαλέσει επιθετικότητα και μια διέγερση στην μεσαία περιοχή της μπορεί να προκαλέσει συναισθηματική επιθετικότητα, καθώς και μία στην ραχιαία περιοχή της, μπορεί να προκαλέσει απόκριση πτήσης.
-Lπαρωτίδαα σχετίζεται με αμυντικές συμπεριφορές, όπως θυμός ή επιθετικότητα, οι τραυματισμοί σε αυτόν τον τομέα προκαλούν μείωση της επιθετικότητας και της συναισθηματικής διέγερσης.
-Γοναδικές ορμόνες Όπως η τεστοστερόνη, σχετίζονται επίσης στενά με την επιθετικότητα.
-Σεροτονίνη σε χαμηλές δόσεις μειώνει τις χαμηλές δόσεις σεροτονίνης χαμηλότερη την ικανότητα χειρισμού της ικανότητας ελέγχου των συναισθηματικών καταστάσεων, πιστεύεται ότι με τη μείωση αυτού του νευροδιαβιβαστή, Μειώνει επίσης την ικανότητα να αισθάνεται ενσυναίσθηση, η οποία βοηθά στον έλεγχο βίαιων παρορμήσεων
Ο ηθολόγος Lorenz μιλά για ένστικτο στη συμπεριφορά των ζώων, λέει ότι σχετίζεται με τέσσερις κύριους κινητήρες που είναι φόβος, πείνα, επιθετικότητα και σεξ και ότι αυτές οι κινήσεις διαφέρουν μεταξύ των ειδών.
Fπεριβαλλοντικοί παράγοντες
Εκεί θεωρίες ότι δείχνουν ότι η επιθετική συμπεριφορά μαθαίνεται μέσω διαφόρων παραγόντων όπως σχέση, (απόκριση μαθησιακού ερεθίσματος), οργανική ή λειτουργική ρύθμιση (οι ανταμοιβές αυξάνουν μία απάντηση), aΚοινωνική μάθηση (Με παρατήρηση o μίμηση), oaΨυχογενετική μάθηση.
Σύμφωνα με την Bandaura, οι εκδηλώσεις επιθετικότητας ποικίλλουν ανάλογα με την ηλικία. Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας συχνά χτυπούν, δαγκώνουν ή κλωτσούν, είναι προκλητικά, αντιθετικά, καταστροφικά και δυσανεκτικά. Τα επίπεδα επιθετικότητας μειώνονται με την ηλικία γπότε τα παιδιά γίνονται πιο συμπαθητικά.
Οι άνδρες τείνουν να χρησιμοποιούν περισσότερο τον τύπο της σωματικής επιθετικότητας, ενώ οι γυναίκες χρησιμοποιούν περισσότερο τη λεκτική και τη σχεσιακή επιθετικότητα.
Sξέρει ότι η επιθετικότητα έχει πολυπαραγοντικές αιτίες. Στα παιδιά, είναι σημαντικό να επικεντρωθούμε σε παράγοντες πρόληψης, όπως: προώθηση του σεβασμού για τους άλλους, αποτίμηση των διαφορών, κρατήστε μια σχέση του διάλογο με τους, να παρακολουθούν τα τηλεοπτικά προγράμματα στα οποία εκτίθενται, να προωθούν υγιείς ψυχαγωγικές δραστηριότητες και να τους διδάσκουν να ελέγχουν τις επιθετικές τους παρορμήσεις.