Iedereen doet een beroep op de rede wanneer mensen moeten nadenken en reflecteren om tot verschillende conclusies of oordelen over een bepaalde situatie te komen. De reden is het argument dat iemand iets moet kunnen bewijzen of een ander van zijn argumenten moet kunnen overtuigen. Iedereen wil gelijk hebben in een geschil en soms is het niet altijd zo en hebben ze het bij het verkeerde eind.
Rede en trots gaan ook hand in hand. In veel gevallen waarin mensen koste wat het kost gelijk willen hebben, staat trots hen niet toe om andere mogelijkheden te zien en sluiten ze in band zonder in het juiste perspectief te kunnen kijken. De reden kan ook de bepalende oorzaak zijn van een gedrag bij een persoon. In dit geval zouden we het hebben over redenering en het kan deductief zijn (de conclusie is opgenomen in de premissen) of inductief (er zijn conclusies over iets specifieks).
De reden
Wanneer iemand een beroep doet op de rede, gebruikt hij principes en gaat hij ervan uit dat wat hij gelooft waar is. Gebruik logica om de regels van de rede te ontdekken, zoals rekening houden met het principe van identiteit (een concept is een concept), het principe van niet-tegenspraak (hetzelfde concept kan wel en niet tegelijkertijd zijn) of het principe van het uitgesloten derde (dat tussen het zijn en niet zijn van een concept, er geen ruimte is voor een tussenliggende situatie). In deze betekenis, wat de menselijke rede wil, is samenhang aan de dingen geven door middel van logica.
Vaak wordt gedacht dat redenering precies het tegenovergestelde is van intuïtie. Een typisch voorbeeld van intuïtie is de eerste indruk die we creëren als we een nieuw iemand ontmoeten. Het komt spontaan en snel in ons op en in veel gevallen kunnen we niet vaststellen waarom we denken dat deze persoon goed is, terwijl deze persoon dat waarschijnlijk niet is. Integendeel, als mensen aan redeneren denken, denken ze bijvoorbeeld aan het oplossen van wiskundige problemen in de klas: een langzaam, moeiteloos en bewust proces. Mensen, in ieder geval westerlingen, denken ook dat redeneren meestal efficiënter is dan intuïtie; tenslotte, waarom al die moeite om te redeneren als het resultaat niet beter is dan intuïties?
Intuïties zijn vrienden van de rede
Intuïties worden verondersteld snel, moeiteloos, onbewust te zijn, weinig afhankelijk te zijn van het werkgeheugen en vatbaar te zijn voor fouten en vooroordelen. Redeneren wordt verondersteld traag te zijn, met inspanning en met volledig bewustzijn.
Hoewel de karakterisering van intuïties min of meer in situ is, is die van redenering gebaseerd op een zeer kunstmatig gebruik van redenering. Stel je voor dat je de herinnering moet karakteriseren. U kunt denken aan de bewuste en inspannende oefening om een lange reeks willekeurige getallen te onthouden. Of u kunt denken aan de automatische herinnering hoe u bij uw huis komt of hoe u heet.
De meeste intuïties zijn opmerkzaam, belastend en veeleisend voor het werkgeheugen: lezen als u een zeer slecht handschrift probeert te ontcijferen, een visuele zoekopdracht als u op zoek bent naar een bepaald gezicht onder een groot aantal mensen, enz. De vorm van intuïtie is waar we ons op moeten concentreren. Het is het mechanisme dat de meest veeleisende versie mogelijk maakt. Eerlijk gezegd moeten we ook rekening houden met de eenvoudigste uitdrukking ervan, de kleinste stap die nog als redenering kan worden aangemerkt.
Om het beter te begrijpen
Lucia en Marcos zijn het oneens over de film die ze vanavond zouden moeten zien. Lucia zegt: "Je koos de film vorige week, dus deze week is het mijn beurt." Marcos antwoordt: "Eerlijk genoeg, jouw beurt om te kiezen." Deze uitwisseling is vrij onbeduidend, maar vereist nog steeds redenering. Lucia moet een reden kunnen vinden waarom zij degene zou moeten zijn die moet beslissen welke film ze gaat kijken. Marcos moet deze reden kunnen inschatten en besluit dat hij goed genoeg is om de beurt toe te staan.
Als we naar deze minimale vertoon van redenering kijken, realiseren we ons dat het in feite veel op intuïtie lijkt. Het gebeurt heel snel: noch Lucía noch Marcos hoeven een paar minuten te stoppen om na te denken over de kracht van "Vorige week koos je de film, dus deze week is het mijn beurt." Het kost niet veel moeite of werkgeheugen om zo'n discussie op gang te brengen, laat staan om deze te evalueren. Belangrijk is dat mensen niet echt weten waarom dit argument overtuigend is. Het is gebaseerd op intuïties van eerlijkheid die we niet gemakkelijk kunnen omschrijven, en die psychologen nog steeds proberen te begrijpen. Ook al wordt de rede bewust verwerkt, de manier waarop het wordt verwerkt, wordt onder het onbewuste gehouden.
Naast het feit dat het snel, moeiteloos en gedeeltelijk onbewust kan zijn, deelt redeneren nog een cruciale eigenschap met intuïties: het prestatiepatroon. De reden is verre van onfeilbaar, maar onderhevig aan systematische vertekening, en nog belangrijker, bevestiging vooringenomenheid. In feite lijkt de redenering zoveel op intuïtie dat het nauwkeuriger is om te zeggen dat de redenering grotendeels intuïtief is. Of beter gezegd, die redenering is gebaseerd op een reeks intuïties: de redenering is gebaseerd op intuïties over wat een goede reden is om een bepaalde conclusie te accepteren. We hebben de intuïtie dat als Marcos vorige week voor de film koos, Lucia kan dat als reden gebruiken om deze week voor de film te kiezen.
In elk geval kunnen rede en intuïtie vrienden zijn die elkaars hand vasthouden, aangezien beide nodig zijn om te kunnen reageren op een argument waarbij verschillende soorten gedachten gerechtvaardigd moeten worden door middel van redenering. In interpersoonlijke relaties moet worden opgemerkt dat altijd gelijk hebben geen goed idee is, omdat vreedzaam en in harmonie met jezelf leven soms veel waardevoller is dan ga woordspelletjes aan om erachter te komen wie er gelijk heeft in een bepaald onderwerp.
