Emotionele intelligentie is niet iets dat tegenwoordig in de mode is, Het is iets waar vanaf de vroegste jeugd altijd aan gewerkt moet worden. Emotionele intelligentie is noodzakelijk voor kinderen om op te groeien tot succesvolle mensen. Alleen zo wordt het makkelijker om je eigen gevoelens en die van anderen te begrijpen.
Wat is emotionele intelligentie?
Emotionele intelligentie is het vermogen om intelligent om te gaan met gevoelens, die van onszelf en die van andere mensen. Het gaat om het effectief kunnen opmerken, begrijpen en handelen naar emoties.
Het concept van IE bestaat al tientallen jaren. Het werd gepopulariseerd door het boek Emotional Intelligence: Why It May Matter More Than IQ uit 1995. De auteur, psycholoog Daniel Goleman, beschreef EI als vijf basisonderdelen:
- Zelfbewustzijn: een mens weet wat hij op een bepaald moment voelt. Hij begrijpt hoe zijn gemoedstoestand anderen beïnvloedt.
- Zelfregulering: Je kunt bepalen hoe je op je emoties reageert. Overweeg de mogelijke gevolgen voordat u impulsief handelt.
- motivatie: Je kunt doelen bereiken ondanks negatieve of afleidende gevoelens die je hebt.
- empathie: Je kunt begrijpen hoe anderen zich voelen.
- Sociale vaardigheden: Je kunt omgaan met relaties. Hij weet wat voor soort gedrag een positieve reactie van anderen oplevert.
Samenvattend zijn de basisconcepten van emotionele intelligentie bij kinderen en volwassenen vergelijkbaar. Alleen zijn de meesten van ons vergeten wanneer we de meest elementaire van deze vaardigheden voor het eerst leerden.
Naarmate het kind groeit, leert hij verschillende vaardigheden van IE bij verschillende snelheden: er is geen enkel, geordend, lineair model om samen te vatten hoe vereffening eruit zou moeten zien bij kinderen van verschillende leeftijden. Er zijn echter enkele dingen die een kind van pure sensomotorische ontwikkeling naar het maken van vrienden en impulsbeheersing brengen.
Deze omvatten onder andere:
- Ontwikkeling van emotioneel bewustzijn: eerst de eigen gevoelens begrijpen, daarna de emoties van anderen.
- Herkennen, identificeren en waarnemen van emoties, Naast begrijpen wat een gevoel is, zullen ze leren begrijpen wat gezichtsuitdrukkingen, lichaamstaal, tone of voice, etc. betekenen.
- Bij het beschrijven van gevoelens, naast het benoemen van emoties, ze zullen leren emotionele woordenschat te gebruiken om over te brengen hoe ze zich voelen.
- Meeleven met de gevoelens van anderen: Gerelateerd aan het bovenstaande, zal dit zich uiteindelijk uitstrekken tot het voelen van bezorgdheid wanneer het niet goed gaat met anderen.
- Beheers en beheer je emoties: leer (en pas kennis toe) over wanneer het gepast is om te handelen of te reageren wanneer ze iets voelen.
- Begrijp wat gevoelens veroorzaakt, zowel bij henzelf als bij anderen.
- Begrijp de verbanden tussen emotie en gedrag, bijvoorbeeld: "Papa sloeg tegen de muur omdat hij boos was".
Hoe een emotioneel intelligent kind op te voeden
De meeste opvoedingsadviezen richten zich op hoe om te gaan met slecht gedrag. Hoewel nuttig, is het ook vergelijkbaar met alleen advies geven over overleven na een nucleaire holocaust en niet praten over hoe dit te voorkomen. Wat gewoonlijk aan slecht gedrag ten grondslag ligt, is hoe het kind omgaat met negatieve emoties. En dit is iets dat we zelden opzettelijk onderwijzen en bijna nooit goed onderwijzen.
Kinderen laten zien hoe ze gevoelens kunnen herkennen en beheersen, voorkomt wangedrag en is een vaardigheid waar ze hun hele leven profijt van zullen hebben. Het voorkomt driftbuien op 4-jarige leeftijd, maar het is ook het verschil tussen geld sparen voor de universiteit en geld besparen op borgtocht later. Zie het als een training voor gevoelens.
Hoe krijg je dat?
Professor John Gottman is de persoon die een revolutie teweegbracht in de studie van relaties, hij kwam op het punt waarop hij een paar minuten naar een paar kon luisteren en met een angstaanjagende nauwkeurigheid kon bepalen of ze al dan niet zouden scheiden. Gottman besprak ook het ouderschap. En dit was niet de laatste ouderschapstheorie van de week die iemand tijdens de lunch bedacht - dit was echt een epische studie.
Hij ontfermde zich over meer dan 100 echtparen met kinderen van 4 of 5 jaar oud en gaf ze vragenlijsten. Vervolgens voerde hij duizenden uren aan interviews af. Hij observeerde zijn gedrag in zijn laboratorium. Opgenomen sessies van de spelende kinderen met hun beste vriendjes. Gecontroleerde hartslag, ademhaling, bloedstroom en zweten. Hij nam urinemonsters - ja, urinemonsters - van de kinderen om stressgerelateerde hormonen te meten. En daarna ging hij door met de kinderen en gezinnen tot in de adolescentie, waarbij hij meer interviews afnam, academische prestaties evalueerde, enz.
Als het ging om het omgaan met emoties, realiseerde Gottman zich dat er 4 soorten ouders zijn. En drie zijn niet zo ideaal:
- Ze negeren, negeren of bagatelliseren negatieve emoties.
- Ze bekritiseren negatieve gevoelens en straffen kinderen voor emotionele expressie.
- Ze accepteren de emoties van hun kinderen en identificeren zich met hen, maar ze bieden geen begeleiding of stellen geen grenzen aan het gedrag.
- Ze accepteren en begrijpen de emoties van hun kinderen en zoeken naar oplossingen.
De kinderen van de eerste drie ouderparen doen het meestal niet goed. Ze gedroegen zich slechter, hadden moeite om vrienden te maken of hadden problemen met hun eigenwaarde. En dan zitten ze in de vierde groep, de Ultra Padres. Ze gebruikten onbewust wat Gottman 'emotionele training' noemt. Deze ouders brengen emotioneel intelligente kinderen voort. Deze ouders accepteerden de gevoelens van hun kinderen (maar niet al het gedrag van de kinderen), ze begeleidden hen door emotionele momenten en hielpen hen bij het oplossen van problemen om een niet-agressieve oplossing te vinden.
Kinderen waren beter in het kalmeren als ze van streek waren. Ze konden hun hart sneller kalmeren. Door superieure prestaties in dat deel van hun fysiologie dat te maken heeft met kalmeren, hadden ze minder infectieziekten.
Ze waren beter in het focussen van de aandacht. Ze hadden een betere band met andere mensen, zelfs in de moeilijke sociale situaties die ze in hun jeugd tegenkwamen, zoals geplaagd worden, waarbij overdreven emotioneel zijn een verplichting is, geen voordeel. Ze waren beter in het begrijpen van mensen. Ze hadden betere vriendschappen met andere kinderen. Ze waren ook beter in situaties op school die academische prestaties vereisten.
Kortom, ze hadden een soort 'IQ' ontwikkeld dat zich bezighoudt met mensen en de wereld van gevoelens of emotionele intelligentie. En dit kwam allemaal neer op hoe de ouders omgingen met de negatieve emotionele uitbarstingen van het kind.