Een paar dagen geleden publiceerde ik een korte animatiefilm die je erg leuk vond: «La Casa de la Luz». In een van de reacties die ik ontving, werd ik uitgenodigd om een andere korte (bedankt Dino) getiteld te kijken "Vader en dochter" (Vader en dochter).
Ik moet zeggen dat ik "La Casa de la Luz" meer leuk vond, maar deze is helemaal niet slecht en het is ook erg emotioneel. Door wat onderzoek te doen, heb ik dat ontdekt Deze korte film won in 2000 een Oscar voor beste korte animatiefilm en is het werk van de Nederlandse regisseur Michaël Dudok de Wit.
De korte gaat over het verhaal van een vader die afscheid neemt van zijn dochter en in een boot vertrekt om nooit meer terug te keren. De korte film wordt een metafoor voor de dood. De vader sterft en het meisje keert voortdurend terug naar de plaats waar ze afscheid van hem heeft genomen om te zien of hij terugkomt. Dit betekent de herinnering aan de dochter voor haar overleden vader.
Het einde van de korte film verklap ik je niet en kijk of je raadt wat het zou kunnen betekenen. Je kunt een opmerking achterlaten waarin je het uitlegt 😉
Zonder verder oponthoud laat ik je hiermee achter prachtige korte:
Na het verstrijken van de jaren en het verstrijken van het leven van dit meisje, is het tijd om dezelfde weg te bewandelen en eindelijk de vader te ontmoeten.