We zitten midden in de zomer, een tijd van plezier en lezen. Bij deze gelegenheid beveel ik het nieuwste boek van Simon Coen aan, getiteld "Wachten op geluk".
De jonge filosoof Simon Coen presenteert ons zijn boek in dit prachtige voorwoord:
ALTIJD DAT IK EEN PAAR DAGEN VAN HUIS GALaat ik de kinderen een kleine tekening achter op een blocnote of op hun schoolbord. Met een paar slagen schets ik een trein of een auto vanuit wiens raam een personage lijkt te zwaaien en wie ik zou moeten zijn. Het vervangt de geschreven tekst die ik gebruikte om mijn vrouw achter te laten voordat we kinderen kregen.
Op een ochtend, net toen ik op het punt stond het huis te verlaten om langer dan normaal weg te zijn, herinnerde ik me de tekening. Ik zette mijn aktetas voor de schuifdeur van de keuken die is bedekt met een laag schoolbordverf en pakte een krijt uit de doos op de koelkast.
We hadden afgesproken een week later af te spreken bij mijn schoonmoeder in Amsterdam, waar ze in onze blauwe Citroën Berlingo zouden rijden.
Ik begon met het te groot schilderen van het huis van mijn schoonmoeder, maar omdat ik haast had, koos ik ervoor om sneller te tekenen in plaats van de gum op te pakken en opnieuw te beginnen. In een paar slagen schetste ik de aangrenzende huizen, en ik leunde uit het raam op de tweede verdieping, glimlachend en groette een nogal rudimentaire Berlingo.
Ik was bang dat ze, vanwege het gebrek aan diepte in de tekening, niet zouden vastleggen wat het vertegenwoordigde, dus nam ik al het krijt uit de koelkast en begon de auto blauw te kleuren en het huis lichtoranje. Met geel krijt tekende ik een maan in de vorm van een vingernagel en had ik nog tijd om een trottoir toe te voegen met vier amsterdammertjes, die typische bruine paaltjes van de stad, voordat ik wegliep. Natuurlijk zijn deze getrokken groeten voor degenen die thuis blijven, net zoals de woorden "tot ziens" mijn plaats zouden moeten innemen totdat ze me weer zien. De afscheidstekeningen zijn echter ook een ritueel waarmee ik mijn nostalgie probeer te onderdrukken.
Die tekening op de deur hangt er nog steeds en sindsdien hebben we de items op het boodschappenlijstje hierboven opgeschreven, in de ruimte die naast de maan vrij was gelaten.
Op een avond, toen ik op zoek was naar een plek om 'wasmiddel' aan de lijst toe te voegen, viel mijn blik op de tekening en herinnerde ik me het jaar ervoor, toen ik het beeld had geschetst.
Plotseling bedacht ik waarom verlangens uit het verleden altijd zo achterhaald lijken, niet omdat we ze niet meer hebben, maar omdat geen beeld, geen voorstelling in staat is om alle verlangens te omvatten. De fout is niet de onvolmaaktheid van de voorstelling, maar de onuitputtelijke aard van alle verlangens. Hoewel de voorstellingen van onze verlangens onvolmaakt zijn, heeft elke wens een beeld nodig, want daar wachten we op.
De krijttekening, die de nogal banale wens vertegenwoordigde om een herenigd gezin te zijn, bewaarde de herinnering aan hoe we waren. Hierdoor kon ik op dat moment in mijn gevoelens kijken en zag ik dat mijn wensen niet waren vervuld. Niet omdat we elkaar na een lange week bij mijn schoonmoeder in Amsterdam niet meer hadden ontmoet. Integendeel, alles verliep volgens plan. Maar omdat het gevoel dat een hereniging bij ons oproept nooit kan samenvallen met wat we ervan verwachtten.
Dit boek gaat over de aard van dat verlangen. Van de beelden die vervangen wat we willen, maar niet kunnen omarmen.
Je kunt het hier kopen http://www.planetadelibros.com/esperando-la-felicidad-libro-93038.html Of wacht op een wedstrijd die ik binnenkort publiceer waarin de jongens van Planeta Libros een kopie aan de winnaar zullen geven.