Jaka jest funkcja poetycka i jak poznać jej strukturę

Człowiek jest jedynym ssakiem, który rodzi się ze zdolnością do komunikacji werbalnej. Jednocześnie udało się rozwinąć w sposób, który umożliwia, a nawet ułatwia komunikację pisemną.

Prawdą jest, że dla niektórym pisanie jest łatwiejsze To dla innych, ale bez względu na to, jak łatwo komunikujesz się pisząc, jest to dorozumiane, że możesz to zrobić.

W starożytności komunikacja pisemna była powiązana tylko z nielicznymi osobami, które dysponowały pieniędzmi możliwościami studiowania oraz nauki czytania i pisania. I pomimo tego, jak było to wtedy trudne, i to nie każdy mógł liczyć mimo luksusu bycia częścią świata literatury wielu poetów wyszło z czasów starożytnych, którzy położyli podwaliny pod dzisiejszą poezję.

W naszych czasach poezja pozostaje równie lub ważniejsza niż w dawnych czasach, kiedy nieśmiertelny bard będzie tworzył swoje dzieła. W tym poście zagłębimy się w świat pisarstwa i poezji, aby dowiedzieć się trochę więcej o tym, czym jest funkcja poetycka.

Co rozumiemy przez funkcję poetycką?

Termin ten, ukuty w latach 90., a dokładniej w 1959 r., Znany jest jako charakterystyczna funkcja języka literackiego, w którym dominuje estetyka samego przekazu.

To, co autor zamierza zrobić, dając się ponieść tej funkcji, jest wzbudzić w czytelniku lub odbiorcy szereg wrażeń piękna, wpływu i kreatywności poprzez formę przekazu. Obowiązują tu wszystkie źródła literackie.

Tę funkcję można znaleźć nawet w języku potocznym. Przecież każdy, konstruując przekaz, świadomie lub nieświadomie wybiera słowa, których użyje, aby wyrazić to przesłanie w możliwie najbardziej efektywny sposób.

Funkcja poetycka w poezji

Poezja znana jest jako najbardziej artystyczny wyraz piękna poprzez słowo, któremu podlega miara i kadencja, z których uzyskuje się wiersz.

Poezja liryczna ma wiele modalności kompozycji, które w zależności od formy, intencji i tradycji są w stanie wyrazić głębokie i szczególne uczucia, takie jak miłość, ból, podziw i cenzurę.

Używając funkcji poetyckiej w obrębie poezji, możemy liczyć na środki wyrazu, takie jak rym, przeróbka I kilka innych.

Jeśli chcemy wziąć przykład:

• Dobrze ubrany, dobrze przyjęty.
• Casa Zabala, ten, który sprzedaje, zdradza.

Jest zorientowany na przekaz. Pojawia się wszędzie tam, gdzie ekspresja sztuki zwraca uwagę na jej formę. Jest stale używany w spotach językowych i reklamowych.

Inny przykład, który możemy docenić, można znaleźć w wierszu autorstwa Federico García Lorca, utytułowany Niewierna mężatka:

I zabierałem ją nad rzekę, / myśląc, że jest dziewczynką, / ale miała męża.

Jak można to wykorzystać?

Język, ustny lub pisemny, wyraża nastroje tych, którzy chcą się porozumieć. Funkcja poetycka dąży do połączenia poprzez estetykę i układ przekazu, który chce się wyrazić. A niektóre z jego najczęstszych sposobów użycia to:

1. Muzykalność i rym: Chociaż ekspresja sama w sobie nie jest rytmem, można ją wyrazić za pomocą pewnej muzykalności.
2. Idea: Dziś świtało jasno.

1. Wyrażenie poetyckie: Dziś jest promienny, uśmiechnięty i jasny poranek.
2. Porównania: Poetyckie porównanie jest także środkiem wzbogacającym wypowiedzi.
3. Idea: Maria wygląda dobrze.

1. Wyrażenie poetyckie: Dziś Maria wygląda jak kwietniowa róża.
2. Gry słowne: Są to wyrażenia, w których używane są podobne dźwięki, kontekst i podwójne znaczenie.
3. Pomysł: Przyjdź i kup chleb w piekarni „La princesa”

1. Poetycka ekspresja: Jeśli lubisz kłaść rogi męża na stole, kup je w piekarni „La princesa”
2. Eufemizmy: Niuansowane wyrażenia są używane lub odwracane, aby wspomnieć o koncepcji lub pomyśle w konkretny sposób.
3. Pomysł: Jego matka zmarła wczoraj.

1. Poetycka ekspresja: Wczoraj zmarła jego matka.
2. Sprzeczności: Sprzeczne wyrażenia lub pomysły są używane w celu podkreślenia głównej idei. To coś w rodzaju porównania sprzecznych pomysłów.
3. Pomysł: Jest nieprzyjemną osobą.
4. Poetycka ekspresja: To osoba tak słodka jak chleb czosnkowy.

Przykłady funkcji poetyckiej

Tę funkcję można znaleźć w wielu słowach, które zwykle słyszymy lub czytamy: w powiedzeniach, klinach reklamowych, wierszach i tekstach piosenek. Oto kilka przykładów funkcji poetyckiej.

• Kamienista droga, denerwująca
• Psotny księżyc obserwował nas przez park.
• Tutaj jestem oszołomiony taką ciszą.
• W końcu największymi przegranymi są ci, którzy zatrzymują wszystko dla siebie.
• Kto zabija żelazo, umiera z żelaza.
• Dałbym z siebie wszystko, żeby jeszcze raz zobaczyć jej uśmiech.
• Pocałuj mnie, a dowiesz się, jaka jestem ważna.
• A do kogo uśmiecha się ryż z niekończącymi się białymi zębami?
• Niektóre proste rzeczy wymagają skomplikowanego projektu, podczas gdy skomplikowane fakty mają kilka prostych wyjaśnień.
• To jest wytrwałość: nawet słaba kropla wody przebija kamienie.
• On jest prawem. W krainie niewidomych jednooki jest królem.
• Ignorant przywódca to ślepiec prowadzący innego.
• Jeśli chcesz kupić pomidora, przyjedź do Don Mate.
• Czy to prawda, że ​​rozdają przezroczyste karty na całym niebie?
• Do nieba żebrzącego i dawania młotka.
• Z pewną melancholią obserwował przejeżdżające samochody. W jakiś sposób wiedział, że nigdy nie wróci.
• Dziś w nocy księżyc świeci wysoko, jak gdyby był diamentem.

Niektóre wiersze, w których występuje ta funkcja

Ta funkcja jest obecny w książkach, fragmentach wierszy i fragmentach piosenek. Tutaj możemy znaleźć niektóre z nich.

Za każdym razem, gdy ją widział, jego serce przepełniała radość. Nie mógł zrozumieć, jak i dlaczego to się stało, ale za każdym razem, gdy ją widział, czuł w żyłach, jak bije życie.

Było mi zimno. To był chłód, który mieli w twojej sypialni. Twoje policzki i twoje skronie i twoje uwielbiane dłonie. Wśród śnieżnych białych. Pościel kostnicy. To był chłód grobu, to był chłód śmierci, to był lód znikąd.

To były najlepsze momenty w moim życiu, te dni, kiedy chodzenie po ulicy wydawało się wyczynem, a słuchanie instynktu stało się najlepszą strategią, aby wyjść niepokonany w chowanego. Kiedy przestaję myśleć o tym, gdzie były te lata, od razu chcę do nich wrócić.

Czułem ból w jego aurze, ale nie chciałem na niego patrzeć, moje serce biło z taką samą siłą, jak w dniu, w którym zobaczyłem go przybywającego. Powiedział tylko, że zawsze będzie to największa z jego miłości, jak powinien to przyjąć? Na chwilę zaniemówiłem, wierząc, że to sen iw tym momencie po prostu straciłem go na zawsze.

Zabrałem ją nad rzekę, myśląc, że jest dziewczynką, ale miała męża. To była noc Santiago i prawie na kompromis zgaszono latarnie i zapalono świerszcze. W najdalszych zakamarkach dotknąłem jej śpiącej piersi, a one nagle rozstąpiły się jak bukiety hiacyntów.

Popołudnie było szare, niewątpliwie ukazując intensywność moich uczuć tego popołudnia. Siedziałem przed oknem, zachmurzony, miałem zadyszkę, płakałem tak bardzo, że nie mogli odpuścić kolejnej łzy. Chwilę zajęło mi zrozumienie, że moje serce odeszło wraz z jego i już nigdy nie wróciło.

Świat był tak świeży, że wielu rzeczom brakowało nazw, a żeby o nich wspomnieć, trzeba było na nie wskazać palcem. Każdego roku w marcu rodzina obdartych Cyganów rozbijała swój namiot w pobliżu wioski iz wielkim hukiem gwizdów i kotłów ogłaszali nowe wynalazki.

Tańczyła w płomieniach ze zmysłową wściekłością, która sprawiała, że ​​ziemia drżała na jej stopach, podczas gdy jej serce biło dziko, a emocje budziły się we wszystkich, którzy na nią patrzyli, otulona starożytnym i tajemniczym pięknem, które wydawało się nie mieć granic.