Charakterystyka i właściwości niepolarnego wiązania kowalencyjnego

Od początku badań nad właściwościami materii naukowcy przeczuwali istnienie siły zdolnej do tworzenia powiązań między różnymi gatunkami. „Cząstki są przyciągane do siebie przez siły” tak powiedział Izaak Newton, a lata później, dzięki wynalezieniu słynnego pala galwanicznego, Jöns Jakob Berzelius, opracował teorię dotyczącą procesu kombinacji chemicznej.

Dzięki postępowi badań różnych naukowców mamy dziś pewność, że pierwiastki chemiczne, podobnie jak człowiek, oddziałują ze sobą, a z tego działania powstają nowe struktury, fuzje i inne procesy.

Wynik takiej interakcji zależy od indywidualnych cech każdego uczestnika, co ograniczy między innymi rodzaj wytworzonego związku. Więc to w cząsteczce występuje niepolarne wiązanie kowalencyjne gatunki, których to dotyczy, muszą być bardzo podobne pod względem elektroujemności.

Warunki determinujące tworzenie linków

Chociaż można sądzić, że te procesy tworzenia związków poprzez tworzenie wiązań zachodzą spontanicznie i we wszystkich możliwych scenariuszach, to prawda jest taka, że ​​do zjednoczenia atomów pierwiastków dochodzi wtedy, gdy warunki otoczenia procesu są sprzyjające, co oznacza że czynniki, takie jak temperatura i ciśnienie, ograniczają występowanie, a także zmieniają wynik lub właściwości utworzonego związku.

Kolejnym ważnym aspektem jest stężenie substancji, które decyduje o tym, jaka ilość i jaki rodzaj składnika będzie wynikał z procesu łączenia.

Indywidualne cechy cząstek, które są czym ustalić, w jakiej ilości i jakie gatunki są łączone; określenie w ten sam sposób rodzaju linku do opracowania. Musimy pamiętać, że zgodnie z regułą Paulinga rodzaj utworzonego wiązania będzie zależał od elektroujemnej różnicy między gatunkami, która zgodnie z ich skalą:

• Joński: Różnica większa lub równa 1,7. To pokazuje, że ten typ wiązania jest charakterystyczny w naturze z bardzo różnymi elektroujemnościami, tak że najbardziej elektroujemny atom przekazuje elektrony ze swojej ostatniej powłoki.
• Kowalencyjne: Różnica między 1,7 a 0,5. Mówi się, że zwykle powstaje między pierwiastkami o wysokiej elektroujemności (niemetalami), a zdarza się, że powstający związek jest wynikiem przedziału atomów.
• Niepolarny: Dzieje się tak, gdy zarejestrowana różnica jest mniejsza niż 0,5 (chociaż zwykle jest równa zero).

Co to jest niepolarne wiązanie kowalencyjne?

Wiązanie sposób definiowania procesu wiązania między dwoma lub więcej atomami, jako iloczyn generowanych sił przyciągania. Jak wiadomo, jądro atomów ma charakter dodatni (składa się z protonów i neutronów), dlatego naturalną tendencją dwóch związków chemicznych jest wzajemne odpychanie się. Chmura elektronowa który krąży wokół jądra, co umożliwia proces tworzenia się wiązań chemicznych.

Aby wiązanie wystąpiło, obecne związki chemiczne muszą mieć następującą ogólną charakterystykę:

Jeden z nich musi wykazywać brak elektronów w swojej ostatniej powłoce, a drugi musi mieć dostępny ładunek elektroniczny do udostępnienia. Ta sytuacja przyciągania uniemożliwia zniesienie siły odpychania między jądrami ze względu na wielkość siły jednoczącej.

Niepolarne wiązanie kowalencyjne, to działanie, które jednoczy atomy o bardzo podobnym charakterze, ponieważ o jego występowaniu decyduje różnica elektroujemności, która zmierza do 0 (lub jak ustalił Linus Pauling: w odstępie mniejszym niż 0,5). Cząsteczki powstałe w wyniku tego typu zjednoczenia nie mają ładunku elektrycznego i są symetryczne w swojej budowie. Nie jest to rodzaj linku, który pojawia się często, jednak wśród przykładów tego typu związku możemy przytoczyć:

• Powiązania między dwoma lub więcej gatunkami tego samego atomu: Jeśli masz do czynienia z związkiem między dwoma równymi gatunkami, różnica elektroujemności będzie wynosić zero, dlatego zdefiniowano by rodzaj z niepolarnym wiązaniem kowalencyjnym.
• Metan to wyjątkowy przypadek, w którym np podobna elektroujemność między węglem (C) i tlen (O2) różnica wynosi 0,4.
• Niektóre gatunki, których stany agregacji są dwuatomowe, takie jak wodór (H.2), azot (N2), fluoru (F.2) i tlen (O2) mają tendencję do tworzenia tego typu skrzyżowań. Te typy gatunków są zwykle łączone parami, ponieważ wymagają innej cząsteczki, aby była stabilna chemicznie.

Charakterystyka związków z niepolarnymi wiązaniami kowalencyjnymi

• Mają niską temperaturę topnienia i wrzenia.
• Nie przewodzą dobrze ciepła.
• Są nierozpuszczalne w wodzie w różnych temperaturach.
• Są słabymi przewodnikami elektryczności, są cząsteczkami o neutralnym ładunku elektrycznym.
• Cząsteczki są symetryczne względem płaszczyzny odniesienia w prostopadłym położeniu między dwoma jądrami.

Procedura identyfikacji typu wiązania w cząsteczce

Jeśli chcesz dokładniej określić, czy typ wiązania w cząsteczce to niepolarny typ kowalencyjny, aby przeprowadzić weryfikację matematycznie, należy wykonać następujące proste kroki:

• Przede wszystkim musisz określić, jakiego rodzaju pierwiastki tworzą cząsteczkę i jaka jest ich natura: jeśli są to metale, możesz zlokalizować ich elektroujemność po lewej stronie układu okresowego, a jeśli są niemetaliczne po prawej stronie.
• Przed wykonaniem obliczeń możesz już mieć pojęcie o wyniku, jaki zamierzasz uzyskać, ponieważ z definicji, jeśli jesteś w obecności dwóch niemetalicznych pierwiastków, utworzy się wiązanie kowalencyjne.
• Lokalizujesz elektroujemności każdego gatunku w układzie okresowym pierwiastków.
• Wykonujesz proste odejmowanie, a następnie umieszczasz w tabeli typ łącza, któremu odpowiada Twój wynik.