11 surrealistyczne wiersze najbardziej reprezentatywnych poetów

Mój samolot w ogniu, mój zamek zalany winem z Renu
moje getto czarnych lilii, moje kryształowe ucho
moja skała staczająca się po klifie, by zmiażdżyć wiejską straż
mój opalowy ślimak, mój komar powietrzny
mój rajski ptak okrył moje czarne piankowe włosy
mój spękany grób, mój deszcz szarańczy
moja latająca wyspa, moje turkusowe winogrona
mój szalony i ostrożny samochód zderza się z moim dzikim łóżkiem
mój słupek błony bębenkowej wystawał mi do oka
moja cebulka tulipana w mózgu
moja gazela zagubiona w kinie na bulwarach
moja trumna słońca, mój owoc wulkanu
śmiech mojego ukrytego stawu, w którym topią się rozproszeni prorocy
moja powódź z czarnej porzeczki, mój motylek morel
mój niebieski wodospad jak fala tła, która rodzi wiosnę
mój koralowy rewolwer, którego usta przyciągają mnie jak usta rozbrzmiewającej studni
zamarznięty jak lustro, w którym kontemplujesz lot kolibrów ze swojego wzroku
zagubiony w pokazie bielizny w ramce mumii Kocham cię

„Mam coś do powiedzenia, mówię sobie” - Federico García lorca

Muszę powiedzieć coś, co sobie wmawiam
Słowa, które rozpuszczają się w twoich ustach
Skrzydła, które nagle stają się wieszakami na ubrania
Tam, gdzie płacze, rośnie ręka
Ktoś zabija nasze imię zgodnie z książką
Kto wydłubał oczy posągowi?
Kto umieścił ten język wokół
Płacz?

Mam coś do powiedzenia, mówię sobie
A ja puchnę od ptaków na zewnątrz
Usta opadające jak lustra Tutaj
Wewnątrz spotykają się odległości
Ta północ czy to południe to oko
Żyję wokół siebie

Jestem tu między szczeblami ciała
Na otwartej przestrzeni
Coś do powiedzenia sobie wmawiam

Mystic Carlitos - Louis Aragón

Winda zawsze zjeżdżała, dopóki nie straciłem oddechu

A drabina zawsze się podnosiła

Ta pani nie rozumie, co się mówi

To oszustwo

Już marzyłem, żeby porozmawiać z nim o miłości

O, urzędnik

Tak komiczny z jego wąsami i brwiami

Sztuczny

Płakałem, kiedy je pociągnąłem

To jest dziwne

Co ja widzę Ten szlachetny cudzoziemiec

Panie, nie jestem lekką kobietą

Uh brzydka

Na szczęście my

Mamy walizki ze świńskiej skóry

Niezawodny

To

Dwadzieścia dolarów

I zawiera tysiąc

Zawsze ten sam system

Ani mierzyć

Ani logiki

Zły temat

Daj mi niewidzialny płomień, zimny miecz,
twój uporczywy gniew,
zakończyć to wszystko,
och, suchy świecie,
o krwawy świecie,
zakończyć to wszystko.

Płonie, ponury, płonie bez płomieni,
tępy i ognisty,
popiół i żywy kamień,
pustynia bez brzegów.

Płonie na ogromnym niebie, kamieniu i chmurze,
pod ślepym gasnącym światłem
wśród sterylnych skał.

Płonie w samotności, która nas rozprasza,
kraina płonącego kamienia,
mrożonych i spragnionych korzeni.

Płonąca, ukryta furia,
popiół, który wariuje,
płoń niewidzialnie, płoń
jak bezsilne morze rodzi chmury,
fale jak uraza i kamienista piana.
Płonie wśród moich oszalałych kości;
pali się w pustym powietrzu,
niewidoczny i czysty piekarnik;
płonie jak czas płonie,
jak czas płynie między śmiercią,
własnymi krokami i oddechem;
płonie jak samotność, która cię pożera,
spal w sobie, płonąc bez płomienia,
samotność bez obrazu, pragnienie bez ust.
Aby to wszystko zakończyć
och, suchy świecie,
zakończyć to wszystko.

«Samolot» - Guillaume Apollinaire

Co zrobiłeś, Francuzie, z Aderem w powietrzu?
Jedno jego słowo, teraz nic.

Sfałszował członków ascezy,
w języku francuskim wtedy bez nazwiska,
a potem Ader zostaje poetą i nazywa ich samolotem.

O, mieszkańcy Paryża, wy, Marsylii i Lyonie;
wszystkie z was, francuskie rzeki i góry,
mieszkańcy miast i wy ludzie ze wsi ...
instrument do latania nazywa się samolotem.

Słodkie słowo, które oczarowałoby Villona;
przyszli poeci umieszczą to w swoich rymach.

Nie, twoje skrzydła, Ader, nie były anonimowe
kiedy gramatyk przyszedł, aby je opanować,
wymyślić naukowe słowo bez niczego przewiewnego
gdzie ciężka przerwa i towarzyszący jej tyłek (aeropl -an)
tworzą długie słowo, jak słowo niemieckie.

Wymagany był szept i głos Ariel
nazwać instrument, który zabiera nas do nieba.
Jęk wiatru, ptak w kosmosie,
i jest to francuskie słowo, które przechodzi przez nasze usta.

Samolot! Niech samolot wzniesie się w powietrze
szybować nad górami, przekraczać morza
i jeszcze bardziej się zgubić.

Pozwól mu nakreślić wieczną bruzdę w eterze,
ale zachowajmy miękką nazwę samolotu,
ze względu na ten magiczny przydomek jego pięć zręcznych liter
mieli siłę, by otworzyć poruszające się niebo.

Co zrobiłeś, Francuzie, z Aderem w powietrzu?
Jedno jego słowo, teraz nic.

„Ku nocy” - Philippe Soupault

Jest późno

W cieniu i na wietrze

Płacz podnosi się wraz z nocą

Nie czekam na nikogo

Do nikogo

Nawet nie pamiętając

Godzina już dawno minęła

Ale ten krzyk, który niesie wiatr

I pchnij do przodu

Pochodzi z miejsca, które jest poza

Ponad snem

Nie czekam na nikogo

Ale oto noc

Koronowany przez ogień

Z oczu wszystkich zmarłych

Cichy

I wszystko, co musiało zniknąć

Wszystko stracone

Musisz to znaleźć ponownie

Ponad snem

Pod noc.

«Noc» - Antonin Artaud

Liczniki cynku przechodzą przez kanały,
deszcz znów wstaje do księżyca;
na alei okno
ujawnia nagą kobietę.

W skórkach spuchniętych prześcieradeł
w którym oddycha całą noc
poeta czuje, że jego włosy
rosną i rozmnażają się.

Tępa powierzchnia dachów
kontempluj wyciągnięte ciała.

Między ziemią a chodnikami
życie to marne grosze.

Poeta, co cię martwi
nie ma nic wspólnego z księżycem;
deszcz jest chłodny,
brzuch jest w porządku.

Obserwuj, jak szklanki się napełniają
na ladach ziemi
życie jest puste,
głowa jest daleko.

Gdzieś myśli poeta.

Nie potrzebujemy księżyca
głowa jest duża,
świat jest zatłoczony.

W każdym pokoju
świat drży,
życie coś rodzi
która wznosi się ku sufitom.

W powietrzu unosi się talia kart
wokół okularów;
dym winny, dym szklany
i wieczorne fajki.

W ukośnym kącie stropów
wszystkich drżących pokoi
gromadzą się opary morskie
Źle skonstruowanych snów

Ponieważ tutaj życie jest kwestionowane
i brzuszek myśli;
butelki zderzają się z czaszkami
montażu antenowego.

Słowo wypływa ze snu
jak kwiat lub szklanka
pełne kształtów i dymu.

Szkło i brzuch zderzają się:
życie jest jasne
na zeszklonych czaszkach.

Ognisty areopag poetów
gromadzi się wokół zielonego sukna,
pustka wiruje.

Życie toczy się przez myśl
włochatego poety.

„Miejski wygląd” - Olivero Girondo

Czy pochodzi z podziemia?
Czy spadło z nieba?
Byłem wśród odgłosów
ranny,
ciężko ranny,
nadal,
cichy,
klęcząc przed wieczorem,
przed nieuniknionym,
dołączone żyły
przestraszyć,
do asfaltu,
z opadłymi warkoczami,
swoimi świętymi oczami,
wszyscy, wszyscy nago,
prawie niebieski, taki biały.
Rozmawiali o koniu.
Myślę, że to był anioł.

„Popioły” - Alejandra Pizarnik

Noc rozbita gwiazdami
patrząc na mnie zdumiony
powietrze wypluwa nienawiść
upiększał jego twarz
Z muzyką.

Wkrótce pojedziemy
Tajemny sen
przodek mojego uśmiechu
świat jest wymizerowany
i jest kłódka, ale nie ma kluczy
i jest strach, ale nie ma łez.

Co ja ze sobą zrobię?
Ponieważ jestem ci winien to, czym jestem
Ale nie mam jutra
Ponieważ ty ...
Noc cierpi.

Do tej pory dotarły surrealistyczne wiersze najpopularniejszych autorów ruchu, więc mamy nadzieję, że podobały Ci się tak samo, jak my, zbierając je, aby Ci je pokazać. Jeśli masz jakieś pytania lub uwagi, pamiętaj, aby skorzystać z pola komentarza poniżej; W ten sam sposób, w jaki zapraszamy Cię do udostępnienia tego wpisu w sieciach społecznościowych, ponieważ możesz mieć przyjaciela, który kocha poezję surrealistyczną, a nadal nie wiesz.