Za „barok” uważa się okres od XVII do XVIII, w którym nastąpiła kulturowa zmiana w sposobie podziwiania i postrzegania sztuki w każdej jej postaci, tj. Zarówno literaturze, rzeźbie, muzyce, teatrze czy poezji.
Z tej okazji chcieliśmy podkreślić poezję barokową, przybliżając Wam niektóre elementy wiersze barokowe które wywarły największy wpływ w tamtych czasach i do dziś cieszą się popularnością.
Zasadniczo w tym okresie po sztuce renesansu człowiek skupia się na tworzeniu sztuki, która odzwierciedla rozczarowanie i pesymizm jako sposób patrzenia na życie, czyli artyści inspirowali się ideą, że świat jest pełen fałszywych złudzeń. Gdzie w Hiszpanii, najbardziej prominentnym kraju ruchu, porażka dotarła do imperium i zakończyła monarchię ostatnich królów Domu Austrii (Felipe IV i Carlos II).
Pokażemy Ci 12 wierszy barokowych
Poezja baroku obejmowała wiele tematów, które po raz pierwszy zostały napisane lirycznie. Chociaż „miłość” była również wspólnym tematem tej epoki, artyści skupili się bardziej na tematyce społecznej, religijnej i filozoficznej.
Wśród najwybitniejsi poeci baroku, możemy znaleźć Luis de Góngora, Francisco de Quevedo, Sor Juana Inés de la Cruz, Giambattista Marino, Andreas Gryphius, Daniel Casper Von Lohenstein, Jean-Baptiste Poquelin, Pedro Calderón de la Barca, Tirso Molina, Torquato Tasso, John Milton, Gregório de Matos Guerra , Bento Teixeira i wiele innych. Jednak poniżej pokażemy Ci jedne z najlepszych wierszy baroku.
1. To ognisty lód, to zamarznięty ogień
To płonie lód, to zamarznięty ogień
to rana, która boli i nie można jej poczuć,
to wymarzony dobro, zły prezent,
to bardzo męcząca krótka przerwa.
Jest to przeoczenie, które daje nam troskę,
tchórz o odważnym imieniu,
samotny spacer wśród ludzi,
miłość tylko po to, by być kochanym.
To uwięziona wolność
który trwa do ostatniego napadu,
choroba, która rośnie, jeśli zostanie wyleczona.
To jest Dziecko Miłości, to jest twoja otchłań.
Zobacz, jaką przyjaźń będzie miał z niczym
ten, który jest przeciwny sobie we wszystkim!
Autor: Francisco de Quevedo
2. Zatrzymaj cień ...
Stop, cień mojego nieuchwytnego dobra
obraz zaklęcia, które kocham najbardziej,
piękna iluzja, za którą szczęśliwie umieram,
słodka fikcja, dla której żyję.
Jeśli magnes twojego podziękowania, atrakcyjny,
podaj moją posłuszną stalową skrzynię,
Dlaczego sprawiasz, że się zakochuję, pochlebiając
jeśli musisz ze mnie kpić, to uciekniesz?
Więcej emblazon nie może, zadowolony,
że twoja tyrania zwycięża nade mną:
że chociaż wyśmiewasz wąską więź
że twoja fantastyczna forma jest przypięta,
nie ma znaczenia, aby kpić z ramion i klatki piersiowej
jeśli moja fantazja wyrzeźbi cię w więzieniu.
Autor: Sor Juana Ines de la Cruz
3. Sonet każe mi zrobić Violante
Sonet każe mi zrobić Violante,
że w swoim życiu widziałem siebie w tak wielkich tarapatach;
czternaście wersetów mówi, że to sonet,
kpiąc, kpiąc, cała trójka idzie do przodu.
Myślałem, że nie znajdzie spółgłoski
I jestem w środku kolejnej czwórki
ale jeśli zobaczę siebie w pierwszej trójce,
w kwartetach nie ma nic, co by mnie przerażało.
za pierwszą trójkę, w którą wchodzę,
i wydaje się, że wszedłem na prawą stopę
Cóż, zakończ tym wersetem, który podaję.
Jestem już na drugim i nadal podejrzewam
Przechodzę przez trzynaście wersetów kończących się:
policz, jeśli jest ich czternaście i gotowe.
Autor: Lope de Vega
4. Do kwiatów
Te, które były pompą i radością
budząc się o świcie,
po południu będą nadużywać litości
śpiąc w ramionach zimnej nocy.
Ten niuans, który rzuca wyzwanie niebu,
Pasiasta tęczówka złota, śniegu i szkarłatu,
będzie przykładem życia ludzkiego:
Tyle można zrobić w jeden dzień!
Aby zakwitnąć róże wstały wcześnie,
a starzejąc się kwitły:
Znaleziono kołyskę i grób w guziku.
Tacy ludzie widzieli ich losy:
jednego dnia urodziły się i wygasły;
że minione wieki to były godziny.
Autor: Pedro Calderon de la Barca
5. Malarzowi flamandzkiemu podczas malowania portretu
Kradniesz moje uwielbienie i tym więcej jest winien
do twojego pędzla, dwa razy pielgrzym,
z żywego ducha krótki len
w kolorach, które pije spragniony,
próżny popiół, boję się krótkiego lnu,
co za emulacja błota, które sobie wyobrażam,
do kogo, czy to eteryczny, czy boski,
życie obdarowało go niemym, łagodnym blaskiem.
Gentile Belgian, przejdź do szlachetnej kradzieży;
że jego sprawa wybaczy ogień,
a czas zignoruje jego teksturę.
Stulecia, które dąb ma w swoich liściach,
drzewo uważa je za głuche, ślepe pieńki;
kto więcej widzi, kto więcej słyszy, mniej trwa.
Autor: Luis de Gongora
6. Mężczyzna z dużym nosem
Pewnego razu człowiek wetknął nos,
kiedyś był wspaniały nos,
Dawno, dawno temu był nos sayón i pisał:
Pewnego razu bardzo brodaty miecznik.
To był zegar słoneczny ze złą twarzą,
raz na przemyślanym ołtarzu,
Dawno, dawno temu był słoń twarzą do góry,
Ovidio Nasón był bardziej narratorem.
Pewnego razu galera,
kiedyś na piramidzie w Egipcie,
było dwanaście plemion nosów.
Kiedyś bardzo nieskończony nos,
tyle nosa, nos tak zawzięty
że w obliczu Annasza była to zbrodnia.
Autor: Francisco de Quevedo
7. Kiedy myślę, jak kończy mi się światło
Kiedy myślę, jak kończy mi się światło
Wkrótce w tym ciemnym i rozległym świecie
I ten talent, który jest śmiercią do ukrycia
Utkwił we mnie, bezużyteczny; choć moja dusza się ugięła
Aby w ten sposób służyć mojemu Stwórcy i przedstawiać mu
Moja wina i zasłuż na twoje uznanie
Jaką pracę wysłałby, skoro odmówił mi światła?
Pytam czule. Ale cierpliwości, aby zapobiec
Ten szmer szybko odpowiada: „Bóg nie potrzebuje
Ani dzieło człowieka, ani jego dary: kto lepszy
Wspieraj swoje lekkie jarzmo, lepiej mu służ. Twój mandat
To jest szlachetne; tysiące pędzi na Twój telefon
I bez wytchnienia podróżują po lądzie i morzu.
Ale przydaje się także tym, którzy tylko stoją i czekają.
Autor: John Milton
8. Gallant zostaje
Niech miłość cię teraz ujawni.
Z moimi westchnieniami daj się rozpalić.
Nie śpij więcej, uwodzicielska istoto,
Cóż, życie to spanie bez miłości.
Nie martw się. W historii miłosnej
więcej zła staje się zła, które jest cierpione.
Kiedy jest miłość i serce płacze,
samo zło upiększa jego smutki.
Zło miłości polega na jej ukrywaniu;
Aby tego uniknąć, mów na moją korzyść.
Ten bóg cię przeraża, drżysz, kiedy go widzisz ...
Ale nie rób tajemnicy miłości.
Czy jest słodszy smutek niż kochanie?
Czy można cierpieć z powodu bardziej przetargowego prawa?
Że w każdym sercu zawsze panuje,
miłość króluje w was jako król.
Poddajcie się więc, och, niebiańskie stworzenie;
daje rozkaz przelotnej Miłości.
Kochaj póki trwa twoje piękno,
ten czas mija i już nie wraca!
Autor: Jean Baptiste Poquelin (Moliere)
9. Porównaj swojego ukochanego do świtu
Kiedy nadchodzi świt, a jej twarz wygląda
w lustrze fal; czuję
zielone liście szepczą na wietrze;
jak w mojej piersi serce wzdycha.
Szukam też swojej zorzy polarnej; i jeśli się do mnie zwróci
słodki wygląd, umieram z zadowolenia;
Widzę węzły, że uciekając jestem powolny
i to sprawia, że złoto nie jest już dłużej podziwiane.
Ale do nowego słońca na spokojnym niebie
nie rozlewa motka tak gorąco
Piękny, zazdrosny przyjaciel Titóna.
Jak lśniące złote włosy
który zdobi i wieńczy śnieżne czoło
z której jej spokój skradł się z mojej piersi.
Autor: Torquato Tasso
10. Wady
Jestem tym, który w ostatnich latach
Śpiewałem z moją przeklętą lirą
Brazylijska niezręczność, wady i oszustwa.
I dobrze, że odpoczywałem tak długo,
Śpiewam znowu na tej samej lirze,
ten sam problem na innej plektronie.
I czuję, że to mnie rozpala i inspiruje
Talía, która jest moim aniołem stróżem
odkąd wysłał Phoebus, żeby mi pomogła
Autor: Gregorio de Matos Guerra
11. Do ołtarza Santa Teresa
Ten, którego widzisz w miłosierdziu, w płomieniu, w locie,
Pług na ziemi, na stosie słonecznym, w ptaku wiatru,
Argus gwiazd, naśladowany statek,
Chmury unoszą się, powietrze pęka i dotyka nieba.
Jest to zatem szczyt Karmelu
wyglądajcie wiernie, pokornie zajmijcie się i brudzcie grób,
z niemym podziwem pokazuje süave
czysta miłość, sprawiedliwa wiara, pobożna gorliwość.
Och, wojujący kościół, bezpieczniej
bieżnik, powietrze zapala się, morskie żagle,
i więcej pilotów, którym zaufał twój rząd!
Wieczny triumf, stój niewzruszenie, żyj czysty;
że już w zatoce, którą widzisz, jest zalana
niewierna wina, niezdarny błąd, ślepa herezja.
Autor: Pedro Calderon de la Barca
12. Nieszczęście zmuszonych
Nieszczęście zmuszonych,
I przemysł z korsarzy,
Odległość od miejsca
I przychylność Fortuny,
To ustami wiatru
Udzieliłem im pomocy
Przeciw chrześcijańskim krzyżom
Do księżyców osmańskich,
Zrobili oczy
Od przymusu do ucieczki w czasie
Słodka ojczyzna, przyjaciele przy świecach,
Nadzieje i szczęście.
Wróć więc smutnymi oczami
Aby zobaczyć, jak morze go kradnie
Wieże i daje chmury,
Świece i daje pianę.
I widząc bardziej uspokojony
W furii dowódcy,
Roni łzy, mówi
Tak gorzkich jak wielu:
Na kogo narzekam z tak wspaniałym zakończeniem,
Czy pomogę w uszkodzeniu wiosłem?
«Nie oczekuj, że już ujrzę moje oczy,
Cóż, teraz tego nie widzieli
Bez tego wiosła twoje ręce
I stopy bez tych żelazek,
To w moim nieszczęściu
Fortune mnie odkryła
Ile to było moich lat
Tak wiele będzie moich udręk.
Na kogo narzekam z tak wspaniałym zakończeniem,
Czy pomogę w uszkodzeniu wiosłem?
Świece Religii,
Sprawdź swoją śmiałość,
Jak bardzo możesz do nas dotrzeć
Cóż, próbujesz mojego lekarstwa.
Wróg cię opuszcza
I sprzyjaj mu czas
Nie za twoją wolność
Ile za moją niewoli.
Na kogo narzekam z tak wspaniałym zakończeniem,
Czy pomogę w uszkodzeniu wiosłem?
Zostań na plaży Achaean,
Z mych myśli przystań;
Narzekaj na moje nieszczęście
I nie obwiniaj wiatru.
A ty, moje słodkie westchnienie,
Przełam palące powietrze
Odwiedź moją piękną żonę,
I czekam na ciebie w morzu algierskim. »
Na kogo narzekam z tak wspaniałym zakończeniem,
Czy pomogę w uszkodzeniu wiosłem?
Autor:Luis de Gongora
Mamy nadzieję, że te wiersze barokowe przypadły Wam do gustu. Jeśli znasz jakiś inny wiersz, którym chcesz się podzielić, zapraszamy do korzystania z komentarzy.
