மேரி மற்றும் அவரது குழந்தையின் கதை

ஒரு உண்மையான கதையை அடிப்படையாகக் கொண்ட கதை:

நான் மாட்ரிட்டில் நாள் கழிக்கச் சென்றேன். நான் மதிய உணவு மற்றும் காபியை நிறுத்தும் வரை சில மணி நேரம் நடந்து கொண்டிருந்தேன். சிற்றுண்டிச்சாலை ஜன்னலிலிருந்து ஒரு இளம் இளைஞன் குளிரில் இருந்து நடுங்குவதை நான் கண்டேன், அவள் ஒரு மண்டபத்தில் ஒரு சிறிய மூட்டையை கைகளில் வைத்துக் கொண்டாள். யாரோ ஒரு சில நாணயங்களை தனது பனிக்கட்டி உள்ளங்கையில் வைப்பார்கள் என்ற நம்பிக்கையில் அவர் கையை நீட்டினார். மக்கள் அவளைப் புறக்கணித்து அவளைக் கடந்து சென்றனர்.

நான் என் உணவை முடித்துவிட்டு வெளியே சென்று, என் பணப்பையை பார்த்து, அவளுக்கு 5 யூரோக்களை தருவேன் என்று நினைத்தேன், அதனால் நான் கொஞ்சம் உணவு வாங்குவேன். நான் நெருங்கி வந்து அவள் அழுவதை கவனித்தேன், அவளுக்கு சுமார் 14 அல்லது 15 வயது. அவள் கைகளில் இருந்த மூட்டை ஒரு மெல்லிய போர்வையால் மூடப்பட்ட ஒரு குழந்தை. நான் மார்பில் குத்தியதைப் போல உணர்ந்தேன். அவர் மேலே பார்த்து என் சோகமான கண்களை என் மீது சரி செய்தார். அவரிடம் ஏதாவது சாப்பிட வேண்டுமா என்று கேட்டேன். நாங்கள் கிளம்பும்போது ஒரு குழந்தை குழந்தை உணவு பெட்டியுடன் தோன்றியது.

நான் அவரை சாப்பிட அழைத்தேன். அவள் மிகவும் நன்றியுள்ளவள், பர்கரைப் பெற்று விரைவாக சாப்பிட்டாள். பின்னர் அவர் கேக் மற்றும் ஐஸ்கிரீம் சாப்பிட்டார். அவள் ஆத்மாவைத் திறந்து நாங்கள் பேசினோம். அவள் கர்ப்பமாக இருந்தபோது அவளுக்கு 15 வயது, அவளுடைய பெற்றோர் கோபமடைந்தார்கள், ஓடிவிடுவதற்கு முன்பு அவர்களுடன் சண்டையிட்டாள். ஏறக்குறைய ஒரு முழு வருடமாக அவர் வீட்டை விட்டு விலகி இருந்தார்.

அவர் வீட்டிற்கு செல்ல விரும்புகிறீர்களா என்று கேட்டேன், அவர் அமைதியாக இருந்தார். நான் அவளை வீட்டிற்கு செல்ல சமாதானப்படுத்த முயன்றேன், ஆனால் அவள் பயந்தாள். அவர் தனது பெற்றோர் அவரைத் திருப்புவார் என்று கூறினார். அவர் தப்பி ஓடுவதற்கு முன்பு அவர் தனது அப்பாவிடமிருந்து 1.000 யூரோக்களை திருடியதாக ஒப்புக் கொள்ளும் வரை நான் இன்னும் கொஞ்சம் வலியுறுத்தினேன். 1.000 வயது சிறுமிக்கு நீங்கள் தெருக்களிலும், இன்னும் பலவற்றிலும் வாழ வேண்டுமானால் 15 யூரோக்கள் நீண்ட காலம் நீடிக்காது என்று அது மாறிவிடும். அவரது நிலைமை மிகவும் கடினமாக இருந்தது. அவள் திரும்பிச் செல்ல விரும்பினாள், ஆனால் அவள் செய்தபின் அவளுடைய பெற்றோர் அவளை நிராகரிப்பார்கள் என்று பயந்தாள்.

நாங்கள் இன்னும் கொஞ்சம் பேசுகிறோம். வீட்டிற்கு அழைக்க அவள் என் தொலைபேசியைப் பயன்படுத்த வேண்டும் என்று நான் விரும்பினேன், ஆனால் அவள் விரும்பவில்லை. அவள் விரும்பினால், அவளுடைய பெற்றோர் அவளுடன் பேச விரும்புகிறார்களா என்று பார்க்க என்னை அழைக்கலாம் என்று நான் அவளிடம் சொன்னேன். அவள் தயங்கி நான் இறுதியாக அவளை சமாதானப்படுத்தும் வரை சாக்கு போட ஆரம்பித்தேன். அவர் எண்ணை டயல் செய்தார், நான் தொலைபேசியை எடுத்தேன், அவரது அம்மா அழைத்துக்கொண்டு "ஹலோ" என்றார். நான் அருவருப்பாக என்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டேன், அவளுடைய மகள் அவளுடன் பேச விரும்புகிறாள் என்று சொன்னேன். ம ile னம் விழுந்தது, ஒரு தாய் அழுவதைக் கேட்டேன். நான் அந்தப் பெண்ணுக்கு தொலைபேசியைக் கொடுத்தேன், அவள் அம்மா அழுவதைப் போல அமைதியாகக் கேட்டாள். இறுதியாக அவர் "ஹலோ" என்றார். அவளும் அழ ஆரம்பித்தாள். அவர்கள் பேசினார்கள். கடைசியாக அவர் எனக்கு தொலைபேசியைத் திருப்பிக் கொடுத்தார்.

நான் அவளை பஸ் நிலையத்திற்கு அழைத்துச் சென்று வீட்டிற்கு பஸ் டிக்கெட் வாங்கினேன். சம்பவங்களுக்காக 100 யூரோக்களும், சாலைக்கு டயப்பர்கள், துடைப்பான்கள் மற்றும் சிற்றுண்டிகளின் பையும் கொடுத்தேன்.

நான் பஸ்ஸில் ஏறிக்கொண்டிருந்தபோது அவள் மீண்டும் மீண்டும் நன்றி சொல்லி அழுதாள். நான் அவளுக்கு நெற்றியில் ஒரு முத்தமும் அரவணைப்பும் கொடுத்தேன், நான் அவளுடைய குழந்தையை முத்தமிட்டேன், அவள் பஸ்ஸில் ஏறினாள்.

ஒவ்வொரு கிறிஸ்துமஸும் எனக்கு ஒரு கிறிஸ்துமஸ் அட்டை கிடைக்கிறது, வரும் ஆண்டுக்கு எனக்கு சிறந்தது என்று விரும்புகிறேன். தற்போது 21 வயதாகி கல்லூரிக்குச் செல்கிறாள்.

அவள் பெயர் மரியா மற்றும் அவரது குழந்தை மிகுவல்.

இதைப் பற்றி நான் யாரிடமும் பேசியதில்லை. நான் இந்த உலகில் ஏதாவது நல்லது செய்தேன் என்பதை அறிந்து நன்றாக உணர்கிறேன். இந்த வாழ்க்கையில் நான் தவறு செய்த காரியங்களை இது ஈடுசெய்யக்கூடும்.